چکیده:
زمینه و هدف: یکی از حیاتی ترین کالاهای مصرفی در جامعه بشری دارو است که بنا بر اقتضا و
طبیعت خود ممکن است عوارض و خطراتی را برای مصرف کننده داشته باشد. همچنین داروها و
تجهیزات پزشکی امروزه از پیچیدگی خاصی برخوردارند، لذا استفاده بهینه از آنها مستلزم آموزش است
تا مصرف کننده دچار حادثه نشود و بتواند به نحو مطلوب از دارو بهره مند گردد. بر همین اساس لازم
است که داروسازان هشدارهای لازم را بر داروها تولیدی الصاق نمایند و روش صحیح استفاده از داروهای
پیچیده را آموزش دهند. این مساله در قواعد فقهی نیز مورد توجه بوده و به عنوان قاعده تحذیر از آن
بحث می شود. بنابراین قاعده هر گونه هشدار موثری میتواند رافع مسوولیت باشد، لذا مساله اصلی در
تحقیق حاضر این است که آیا بنا بر قاعده تحذیر می توان داروسازی که هشدار و آموزش لازم را نداده،
مسوول خسارت وارده بر مصرف کننده دانست؟ قاعده تحذیر تحت چه شرایطی میتواند رافع مسوولیت
داروسازان باشد؟ روش: برای تحقق اهداف فوق الذکر از روش تحقیق توصیفی تحلیلی بهره مند گشته ایم.
یافته ها: بنا بر عرف و قانون داروسازان ملزم به ارائه اطلاعات ضروری و هشدارهای لازم به مصرف کنندگان
دارو هستند.بحث و نتیجه گیری: بنا بر قاعده تحذیر هر گونه هشداری که با رعایت شرایط لازم صادر شده
باشد، می تواند رافع مسوولیت داروسازان باشد و از طرفی اگر هشدار لازم از جانب داروساز صادر نگردیده
باشد، او مسوول هر گونه خسارتی است که مصرف کننده متحمل گردد.
خلاصه ماشینی:
"فروشنده عیوب پنهانی مبیع را تضمین میکند و خریدار نیز بنا بر ظاهر کالا و بنابر حسن ظن به فروشنده و تضمینی که نسبت به کالا شده ، اقدام به خرید کالا میکند (١٧) و طبیعتا خرید کالا به منظور بهره برداری و استفاده مطلوب از آن میباشد و چنانچه خریداری بداند کالای خریداری شده ایمنی لازم را ندارد، هرگز دست به معامله نمیزند، در نتیجه حال که کالا ناسالم و فاقد ایمنی متعارف تشخیص داده شده ، خریدار باید بتواند جبران خسارت کند (١٨)، اگر تضمین نمودن سلامت و ایمنی فرآورده دارویی را شرط ضروری صحت معامله بدانیم و همچنین این تضمین را تعهدی ناشی از نظم عمومی و ضرورت اجتماعی بدانیم ، در این صورت عدم ارائه اطلاعات لازم توسط تولیدکننده ، نشانه نقض تضمین ایمنی فرآورده دارویی است ، یعنی داروی به بازار عرضه شده که تضمینی برای ایمن بودن آن وجود ندارد، حتی ممکن است استفاده از این کالا منجر به بروز خطرات جانی و مالی شود، لذا داروساز به تعهد خود، یعنی تضمین و ارائه اطلاعات عمل ننموده ، چراکه ارائه اطلاعات از متعلقات کالا بوده و باید به همراه کالا این اطلاعات نیز تسلیم شود در غیر این صورت تعهد تسلیم ناقص و ناتمام بوده ، به عبارت دیگر، عدم ارائه اطلاعات لازم و عدم اخطار، کالا را به کالایی خطرناک تبدیل میکند؛ در نتیجه چنین کالایی، فاقد ایمنی و سلامت متعارف است و در یک مفهوم ساده ، تضمین ایمنی مبیع ، تحمیل مسؤولیت بر تولیدکننده کالاست ، البته در صورتی که آن کالا فاقد ایمنی متعارف و مورد انتظار بوده و موجب خسارت مصرف کننده گردد (١٩)."