چکیده:
در ادبیات مدیریت، به منظور بهبود بهر هوری سازمان، همواره به هدف گذاری برای کارکنان، طراحی شاخ صهایی برای حصول اطمینان از دستیابی به این اهداف، و ارزیابی و کنترل مستمر کارکنان اشاره شده است. این نوع مدیریت، هزین ههای زیادی را به سازما نها تحمیل کرده و حتی ممکن است موجب کاهش کارایی و اثربخشی آنها شود. خودمدیریتی، را هحلی برای این مشکل است که این پژوهش آن را در یک چارچوب زمانی روزانه و در ارتباط با درگیری شغلی مورد بررسی قرار م یدهد. پژوهش حاضر، کاربردی و از نوع پیمایشی -علّی است. جامعه آماری آن شامل کارشناسان شرکت برق منطقه ای مشهد است، که اندازه آن 300 نفر است. حداقل حجم نمونه، 156 نفر برآورد شد. روایی ساز های ابزار پژوهش با استفاده از تحلیل عاملی تاییدی بررسی شد و ضریب آلفای کرونباخ بزر گتر از 65 / 0 برای ساز ههای مختلف پرسشنامه، پایایی آن را مورد تایید قرار داد. برای آزمون فرضیه ها از تکنیک الگوسازی مسیر ب هروش حداقل مربعات جزیی استفاده شد. یافت ههای پژوهش نشان داد خودمدیریتی روزانه به طور غیرمستقیم بر درگیری شغلی تاثیر فزاینده دارد. این اثر از طریق منابع شغلی تنوع مهار تهای روزانه و بازخورد روزانه اعمال م یشود. بر این اساس، فرص تهای رشد روزانه، میانجی رابطه میان خودمدیریتی روزانه و درگیری شغلی نبود. در انتها، این نتایج به بحث گذاشته شد و پیشنها دهایی کاربردی برای مدیران و کارورزان ارائه شد.
خلاصه ماشینی:
"اثر خودمدیریتی روزانه بر درگیری شغلی کارکنان (مورد مطالعه: شرکت برق منطقهای خراسان) چکیده در ادبیات مدیریت، به منظور بهبود بهرهوری سازمان، همواره به هدفگذاری برای کارکنان، طراحی شاخصهایی برای حصول اطمینان از دستیابی به این اهداف، و ارزیابی و کنترل مستمر کارکنان اشاره شده است.
خودمدیریتی روزانه، منابع شغلی روزانه، درگیری شغلی، بهرهوری، شرکت توزیع نیروی برق مشهد مقدمه با بررسی ادبیات مدیریت در زمینه بهبود بهرهوری و عملکرد کارکنان، مشاهده شد که مدیران همواره به مشخص کردن اهداف و برنامهها برای کارکنان، طراحی شاخصهایی جهت حصول اطمینان از دستیابی به این اهداف و برنامهها، و ارزیابی و کنترل مستمر کارکنان توصیه شدهاند.
چندین مطالعه نشان داده است که رفتارهای خاص مدیریتی به منابع شغلی مانند اختیار تصمیمگیری، نحوه و زمان انجام کار، بازخورد عملکرد، حمایت اجتماعی و فرصتسازی برای استفاده از مهارتها کمک میکند (Nielsen & Daniels, 2012; Piccolo, Colquitt, 2006; Purvanova et al.
از آنجا که این ضریب اثر در مدل اصلی و با حضور متغیرهای میانجی غیرمعنادار شده بود، میتوان گفت نقش متغیرهای منابع شغلی در این میان میانجی کامل است، بنابراین فرضیه سوم پژوهش نیز به طور جزیی (باتوجه به رد میانجیگری متغیر فرصتهای رشد روزانه) مورد تایید قرار میگیرد.
این پژوهش از دو طریق به بسط ادبیات این حوزه از مدیریت کمک میکند: اول اینکه نشان میدهد خودمدیریتی روزانه و منابع شغلی روزانه سازوکارهای مکملی هستند که موجب بهبود درگیری شغلی کارکنان میشوند، و دوم اینکه نیاز به توجه بیشتر به نقش خودمدیریتی برای کاهش هزینههای مدیریتی و نظارتی سازمان، و بهبود بهرهوری آن را آشکار میسازد."