چکیده:
ﻫﺪف: ﻫﺪف ﭘﮋوﻫﺶ ﺗﻌﯿﯿﻦ اﺛﺮﺑﺨﺸﯽ آﻣﻮزش ﺗﺼﻮﯾﺮﺳﺎزی ارﺗﺒﺎﻃﯽ ﺑﺮ ﮐﯿﻔﯿﺖ رواﺑﻂ زﻧﺎﺷﻮﯾﯽ زوجﻫﺎ ﺑﻮد. روش: ﻃﺮح ﭘﮋوﻫﺶ ﻧﯿﻤﻪ آزﻣﺎﯾﺸﯽ از ﻧﻮع ﭘﯿﺶآزﻣﻮن، ﭘﺲآزﻣﻮن و ﭘﯿﮕﯿﺮی ﺑﺎ ﮔﺮوه ﮔﻮاه و ﺟﺎﻣﻌﻪ آﻣﺎری ﺷﺎﻣﻞ 54 زوج ﻣﺮاﺟﻌﻪﮐﻨﻨﺪه ﺑﻪ ﻣﺮﮐﺰ ﻣﺸﺎوره ﺧﺎﻧﻮاده آﻣﻮزش و ﭘﺮورش و ﻣﺮﮐﺰ ﻣﺸﺎوره ارﻣﻐﺎن ﺷﻬﺮﺳﺘﺎن ﺑﻬﺒﻬﺎن ﺑﻮد. از ﻣﯿﺎن آنﻫﺎ 16 زوج داوﻃﻠﺐ ﺑﻪ روش ﻧﻤﻮﻧﻪﮔﯿﺮی در دﺳﺘﺮس اﻧﺘﺨﺎب و ﺑﻪ دو ﮔﺮوه 8 زوﺟﯽ ﺗﻘﺴﯿﻢ ﺷﺪ. اﺑﺰار ﭘﮋوﻫﺶ ﭘﺮﺳﺸﻨﺎﻣﻪ ﮐﯿﻔﯿﺖ رواﺑﻂ زﻧﺎﺷﻮﯾﯽ ﭘﺮی 2004 و آﻣﻮزش ﺗﺼﻮﯾﺮﺳﺎزی ارﺗﺒﺎﻃﯽ ﻫﻨﺪرﯾﮑﺲ 1990 ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪﻣﺪت 10 ﺟﻠﺴﻪ 90 دﻗﯿﻘﻪای ﻫﺮ ﻫﻔﺘﻪ دو ﺟﻠﺴﻪ اﺟﺮا ﺷﺪ. ﯾﺎﻓﺘﻪﻫﺎ: ﻧﺘﺎﯾﺞ ﺑﯿﺎﻧﮕﺮ اﻓﺰاﯾﺶ ﻧﻤﺮه ﮐﯿﻔﯿﺖ رواﺑﻂ زﻧﺎﺷﻮﯾﯽ )11/694=P<0/005 ،F( ﺧﺸﻨﻮدی در ارﺗﺒﺎط )15/218=F، 0/008<P(، ﻣﯿﺰان ﺳﭙﺮی ﮐﺮدن زﻣﺎن زوجﻫﺎ ﺑﺎ ﯾﮏدﯾﮕﺮ )35/180=P<0/001 ،F(، اﺣﺘﻤﺎل ﺟﺪاﯾﯽ )26/589=P<0/003 ،F(، ﻓﺮاواﻧﯽ اﺧﺘﻼف )28/994=P<0/001 ،F( و ﻣﺪﯾﺮﯾﺖ ﺗﻌﺎرض )7/162=F، 0/011<P( و ﭘﺎﯾﺪاری اﺛﺮ آﻣﻮزش ﺑﺮ ﮐﯿﻔﯿﺖ رواﺑﻂ زﻧﺎﺷﻮﯾﯽ )7/791=P<0/019 ،F( ﺧﺸﻨﻮدی در ارﺗﺒﺎط )25/881=P<0/004 ،F(، ﻣﯿﺰان ﺳﭙﺮی ﮐﺮدن زﻣﺎن زوجﻫﺎ ﺑﺎ ﯾﮏدﯾﮕﺮ )32/450=P<0/001 ،F(، اﺣﺘﻤﺎل ﺟﺪاﯾﯽ )16/449=P<0/002 ،F(، ﻓﺮاواﻧﯽ اﺧﺘﻼف )28/956=P<0/001 ،F( و ﻣﺪﯾﺮﯾﺖ ﺗﻌﺎرض )8/162=P<0/050 ،F( در ﻣﺮﺣﻠﻪ ﭘﯿﮕﯿﺮی ﯾﮏﻣﺎﻫﻪ ﺑﻮد. ﻧﺘﯿﺠﻪﮔﯿﺮی: اﺳﺘﻔﺎده از روش ﺗﺼﻮﯾﺮﺳﺎزی ارﺗﺒﺎﻃﯽ ﺑﻪﻋﻠﺖ ﻣﻠﻤﻮس ﮐﺮدن و ﻋﯿﻨﯽﺳﺎزی ﻣﺸﮑﻼت ارﺗﺒﺎﻃﯽ و اراﺋﻪ راهﺣﻞﻫﺎی ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ در ﮐﯿﻔﯿﺖ رواﺑﻂ زﻧﺎﺷﻮﯾﯽ زوجﻫﺎ ﺗﺎﺛﯿﺮ داﺷﺘﻪ و روش ﻣﻔﯿﺪی ﺑﺎﺷﺪ.
خلاصه ماشینی:
يکي از اين رويکردها، رويکرد تصويرسازي ارتباطي ١ است ؛ که نظريه و شيوه درماني در مورد همسريابي، ازدواج و فرايند شکل گيري تعارض هاي زناشويي و براي التيام زخم هايي است که در دوران کودکي، افراد از مراقبان اوليه خود در فرايند جامعه پذيري ديده اند (هندريکس ، ٢٠٠٧).
روش هايي نظير آموزش رويکرد ارتباطي (موسوي، جلوياري و تبريزي،١٣٩٢)، سبک هاي عشق ورزي و دلزدگي زناشويي (بيات ، ١٣٨٦)، نگرش عشق ورزي (طايي، نيسي و عطاري، ١٣٩١)، کاهش استرس به شيوه ذهن آگاهي (اکبري، عليپور، زارع و شيخي، ١٣٩٣)، تغيير نگرش نسبت به انتخاب همسر (مساعد، ١٣٨٧) و خودمتمايزي (نيلوفري، ١٣٨٧)، درمان مثبت گرا وجداني، گلزاري و برجعلي (١٣٩٤) نشان داده اند که بر رضايت زناشويي موثر بوده اند.
بر اساس نتايج پژوهش هاي متعدد نظريه تصويرسازي ارتباطي نيز تاثير خود را در زمينه هاي مختلف ازجمله بر رضايت زناشويي، ارتباط و حل تعارض (ويگل ، ٢٠٠٦؛ ويسي، ١٣٨٨)، سازگاري دوتايي (بيتون ، ٢٠٠٥)، صميميت عاطفي، عقلاني، جنسي و جسماني زوج ها (اعتمادي، نوابينژاد، احمدي و فرزاد، ١٣٨٥؛ صدرجهاني، ١٣٨٩؛ آرين ، ١٣٨٩) نشان داده است .
آرمان ، زاهد، شکيبايي، بينا، باقريان ، روح افزا (١٣٨٧) نشان دادند تصويرسازي ارتباطي متمرکز بر بهبود مهارت هاي ارتباطي بر رضايت زناشويي ٨٠ زوج مورد مطالعه تاثير داشته ؛ و احترام متقابل در روابط زناشويي و نمره خرده آزمون هاي درجه دوري، احساس انزوا در زندگي مشترک، مبارزه با مشکلات در زندگي پس از اتمام دوره گروه آزمايش به طور معناداري وضعيت بهتري پيدا کرده است .
بحث و نتيجه گيري در اين پژوهش آموزش تصويرسازي ارتباطي باعث بهبود کيفيت روابط زناشويي زوج هاي گروه آزمايش شد.