چکیده:
رسائل فارسی خواجه عبدالله انصاری با بهره گیری از یکی از گونه های زبانی خاص از ساحتی تجربی و معنایی ویژه سخن می گوید، ازاین رو باید با تاملی ژرف به اندرون آن قدم نهاد و معنای نهایی را دید و دریافت، زیرا این زبان پیرایه ای بر آن معنا نیست، بلکه با آن هم سو و هم عنان است، این رسائل در مجموعه ای بالغ بر هیجده رساله در عباراتی آراسته به سجع و دیگر آرایه های بلاغی درخور تامل است.
پژوهش حاضر بر آن است که مضامین محتوایی این رسائل را با تاکید بر دو مفهوم «عشق و سرسپردگی» به عنوان توان مایه معنوی گذار از طریق حق؛ و جایگاه «انسان کامل» و محوریت وجودی او به عنوان هدف غایی خلقت، بررسی و مقایسه ای ضمنی با برخی از آثار عرفانی او کند.
به جز این برآیندهای نهایی، پژوهش حاضر حاکی از هم گونی و هم سانی مضامین رسالات با امهات آثار عرفانی و سیر دایره وار و رو به تکامل عشق و معرفت و منزلت انسان کامل به عنوان کلمه فاصل و جامع و روح عالم (انسان کبیر) است.
خلاصه ماشینی:
تأملی در محتوا و مضمون رسائل فارسی پیر هرات با تأکید بر دو مفهوم «عشق و محبت» و «جایگاه انسان کامل» فاطمه کوپا 1 چکیده: رسائل فارسی خواجه عبدالله انصاری با بهرهگیری از یکی از گونههای زبانی خاص از ساحتی تجربی و معنایی ویژه سخن میگوید، ازاینرو باید با تأملی ژرف به اندرون آن قدم نهاد و معنای نهایی را دید و دریافت، زیرا این زبان پیرایهای بر آن معنا نیست، بلکه با آن همسو و همعنان است، این رسائل در مجموعهای بالغ بر هیجده رساله در عباراتی آراسته به سجع و دیگر آرایههای بلاغی درخور تأمل است.
پژوهش حاضر بر آن است که مضامین محتوایی این رسائل را با تأکید بر دو مفهوم «عشق و سرسپردگی» به عنوان توانمایة معنوی گذار از طریق حق؛ و جایگاه «انسان کامل» و محوریت وجودی او به عنوان هدف غایی خلقت، بررسی و مقایسهای ضمنی با برخی از آثار عرفانی او کند.
– تعامل و ارتباط تنگاتنگ ساختار و محتوای اثر از خصایص ویژة متن است، به این معنا که سیر رو به تکامل عشق و معرفت همواره در حال تمدید و تجدید است و در نتیجه رابطة میان عشق و عاشق و معشوق سیری دایرهوار مییابد؛ یکی از دلایل عمدة تکرار مضمون در رسالات همین سیر رفت و برگشتی تحول و تکامل آدمی است.
بررسیها نشان میدهد که نخستین کسی که این عنوان را بر خواجه اطلاق کرده است، حمداله مستوفی (د: 731ق) است در کتاب تاریخ گزیده که در شرح احوال خواجه میگوید: «شیخ عبدالله انصاری رحمه رحمة واسعة معروف به پیر هری» (مستوفی قزوینی، 1362: 663 نقل در شفیعی کدکنی، 1388).