چکیده:
مقاله حاضر درک و اطلاعات جامعی از مفهوم حق وتو و انواع مختل فآ نکه عملا در رویه شورای
امنیت سازمان ملل متحد شکل گرفتهندء به دست میدهد و با تمرکز بر مفهوم «وتوی پنهان؟ به
بررسی نقش بنیادی نآن در روئد تصمیمسازی شورای امنیت میپردازد. در دوره پس از جنگ سرده
استفاده از ونوی پنهان که عمدتا در «مشورتهای غیررسمی» انجام میشود» توسط اعضای دام
شورای امنیت افزایش قابلملاحظهای داشته است. وتوی پنهان به دو روش روند تصمیمسازی در
شورای امنیت ر| منّثر ساخنه است: نخست با «کنترل دستو رکار» و جلوگیری شورای امنیت از در
دست گرفتن موضوعاتی خاص یا بهعبارتدیگر «اعمال سانسور پنج عضو دائم شورا؟؛ و دوم با
«مسدودکردن اقدام» در موارد ی که موضوعی ناخواسته در دستو رکار شورای امنیت قرار میگیرد و
د راینجا است که پای مواردی چون احذف ادبیات.» ملای مکردن لحن و تضعیف جملهبندی
قطعنامهها؟» «تضعی فکردن تعاریف بحرانهای مشمول حقوق بینالملل»،((خودساتسوری و وتوی
پنهان مضاعف» و «وتوی معکوس» به میا ن کشیده میشود.
This study provides a comprehensive insight and information about the concept of the right of veto and its various kinds, which practically have been formed in the procedure of the UN Security Council, and by focusing on concept of “the hidden veto”, it examines its fundamental role in decision-making process of the Security Council. In the Post-Cold War era, the use of the hidden veto, mainly in the informal consultations, by the permanent members of the Security Council has increased dramatically. The hidden veto has shown its impact on the Security Council’s decision-making process in two two ways: First, by “controlling the agenda” and preventing the Security Council from putting particular issues on its agenda or in other words “exercising the five permanent members of the Security Council’s censorship”; and second, by “blocking action” in cases in which an unwanted issue is put on the agenda of the Security Council bringing forward some issues such as “weakening the definition of the crisis under international law”, “eliminating content, softening the language and weakening the wording of resolutions”, “self-censorship and the double hidden veto”, and “the reverse veto”.
خلاصه ماشینی:
طي اين مدت شوراي امنيت سازمان ملل متحد در چارچوبي عمل کرده اسـت کـه هر يک از پنج عضو دائم آن (شناساييشده بر اساس بنـد ١ مـاده ٢٣ منشـور ملـل متحد) داراي اين حق بوده است که با رأي منفي خود در مـواردي غيـر از مسـائل مربوط به آيين کار مانع از اتخاذ تصميم توسـط آن شـورا شـود.
پس از جنگ سرد و با تحول در موازنه قدرت و روابط اعضاي دائم شوراي امنيت ، کاهش منافع متضاد اين اعضا و امکان بيشتر رايزني ها و مشورت هاي آنان و نيز نياز به همکاري براي مقابله با مخالفت ها و ادعاها نسبت به حق وتو، کاربرد وتو متحول شده است .
در مورد مسائل اجرايي و آيين کار رأي مثبت نه عضو شـوراي امنيـت کـافي است و حتي رأي منفي اعضاي دائم در اين موارد مـانع از اتخـاذ تصـميم اجرايـي نخواهد بود؛ هرچند تعيين اينکه چه مسـئله اي اجرايـي اسـت ، هميشـه از مسـائل سياسي و اختلاف برانگيز بوده است (ظريف و سـجادپور، ١٣٨٧: ٤١٣) و مـاده ٢٧ بيان کننده هيچ معياري براي تفکيک مسائل شکلي و ماهوي نيست و در اين مـورد تنها بايد به رويه شوراي امنيت مراجعه کرد (بيگ زاده ، ١٣٨٩: ٣٥٩).
وتوي پنهان نوع دوم وتوي پنهان به معناي تهديد استفاده از وتو- تهديـد بـه اسـتفاده از وتـو و صـرف وجود خطر استفاده از وتو- توسط اعضاي دائم شوراي امنيت سازمان ملـل متحـد براي مسدودکردن تصميم در شورا است .
(2012), The United Nations Security Council: Its Veto Power and Its Reform, Centre for Peace and Conflict Studies, The University of Sydney.