چکیده:
نوشتار حاضر میکوشد با تبیین ماهیت اعتبارسنجی احادیث شیعه، دیدگاه گروه؛ موسوم به قرآنیان ایران را نقد و آسیبشناسی کند. نظام حاکم بر اعتبارسنجی احادیث شیعه، نظامی خاص است که در آن اطلاق واژة ضعیف برای راوی، هرگز به منزلة کنار نهادن کامل روایات وی نیست، بستر نقل احادیث شیعه هرگز دست خوش تاثیرات مخرّب غلات آن هم در حد وسیع و گسترده نشده و در نتیجه دستاویز قرآنیان در این خصوص قابل نقد و تبیین است. در این نظام اعتبارسنجی، تنها دامنه و گسترة مفهومی واژهها دگرگون خواهد شد، نه این که واژهای به عنوان یک مشترک لفظی در نظر گرفته شود و آن گاه مفهومی به دلخواه بر آن حمل گردد.
خلاصه ماشینی:
""/> نکتة مهم این که یافتههای مکتوب در مقاطع متعددی از تاریخ فرهنگ شیعه - حتی برای مقابله با چهرههای سرشناس فرهنگی اهل سنت- مورد استناد قرار گرفته و ایشان را واداشته تا با مشاهدة برخی از مستندات امامان شیعه، حکم فقهی خود را تغییر دهند؛<FootNote No="59" Text=" ماجرای مربوط به حضور محمد بن مسلم در دستگاه قضاوت ابن أبی لیلای انصاری که با عبارت &amp;quot;فأراه الحدیث عن أبی جعفر فی الکتاب فرد قضیته&amp;quot; قابل جست و جو است (کلینی، 1429، جلد 7، صفحه 34، حدیث 27).
در این حالت دانشمندان رجالی شیعه، راوی را &quot;ضعیف&quot; توصیف میکنند؛ چون قرار است اگر متنی به دست ایشان میرسد و ادعا میشود که همة یافتههای دین شناختی آن به معصوم7 منتسب است، لزوما تمام آن پذیرفتنی باشد و از آن جا که در عمل این طور نیست، راوی ضعیف خوانده میشود؛<FootNote No="66" Text=" مرحوم ابن ولید دربارهی محمد بن اورمه که یکی از قرآنیان در نگاشتهاش بدان تمسک کرده و عبارت را به شدت پاره پاره کرده، میگوید: محمد بن اورمة طعن علیه بالغلو؛ و جالب آن که در عمل همین ابن ولید که در نگاه کلامی خویش قائل بوده که «اول درجة فی الغلو نفی سهو النبی6»، به بخش عظیمی از روایات اورمة فتوی میدهد، به این دلیل که وی را در انتقال بخش عظیمی از آموزهها موفق میبیند."