چکیده:
این پژوهش به تحلیل سوآرم آرت و توصیف نمونه های اجرا شده آن در قالب هنر تعاملی پرداخته است. چارچوب نظری با استفاده از نقد توصیفی و خصیصه های سوآرم آرت تدوین شده است. هنر تعاملی در اواسط دههی هفتاد میلادی، همراه با گسترش فناوری های کامپیوتری، در عرصهی هنر معاصر نمایان شد. سوآرم آرت (هنر ازدحامی) که یکی از نمود های هنر تعاملی است در سه دهه بعد، با بکارگیری مکانیسم هوش جمعی به نصب و راه اندازی چیدمان های تعاملی می پردازد. این مطالعه مروری بنیادین بر روی مفاهیم هنر ازدحامی، با مطالعه موردی بر روی چیدمان تعاملی دارد و فرایند بکارگیری مکانیسم هوش جمعی در اجرای تعاملی را بررسی می کند. این نوشتار با هدف معرفی و شناخت سوآرم آرت ، با روش تحلیلی توصیفی، این هنر تعاملی را شرح می دهد که یک پروژه مشترک از همکاری علوم رایانه و هنر دانشگاه کالگاری2 کانادا است. در پایان چگونگی تعامل با کاربر از طریق فن آوری های نظارت تصویری و نحوه شبیه سازی مبتنی بر ازدحام مطالعه می شود.
خلاصه ماشینی:
نقد توصیفی سوآرم آرت (هنر ازدحامی) اکرم نجفی پور1 1 دانشجوی دکتری پژوهش هنر، دانشگاه الزهرا چکیده این پژوهش به تحلیل سوآرم آرت و توصیف نمونه های اجرا شده آن در قالب هنر تعاملی پرداخته است.
همراهی علم و هنر با یکدیگر از نقاط قوت و جذاب هنر ازدحامی است که قبل از تعامل مخاطب با اثر هنری و خلق آن الگوی حرکت های جمعی حیوانات و حشرات را بر اساس اصول علمی تبدیل به فرمول کرده و طبق آن در گالری ها با پروجکت کردن آن بر صفحه نمایش، مخاطب به آن جهت و شکل دلخواه را می دهد.
این موضوع در اصل ارتباط و چگونگی تعامل با سامانه های مبتنی بر هوش جمعی که نقش مهمی در طراحی چیدمان های هنر ازدحامی دارد، را توضیح می دهد.
برای تعامل تصویری از یک میانجی یا رابط تصویری که از دوربینهای ویدئویی و الگوریتم های ساده ی بصری- کامپیوتری استفاده شده است و این بخش ها همگی از طریق یک مولتی مدیا و سرور اطلاعات ویدئویی در ارتباط هستند.
تعامل تصویری-حرکتی به واسطه ی هنر ازدحامی(Swarm Art) در این بخش به ابزارک های حرکت جمعی و مرتبط با تعامل تصویری، با چیدمان های هنری و بازی های ویدیویی پرداخته می شود.
مشاهده و بازی با یک swarm شبیه سازی شده از طریق ارتباط بصری در ابتدا می تواند جالب توجه باشد اما فاقد عمق بصری لازم برای پایداری این جلب توجه است و تعامل تصویری زمانی تبدیل به هنر می شود که بتوان تجسمی غنی ارایه داد که به طور طبیعی در شبیه سازی وجود ندارد.