چکیده:
هدف از پژوهش حاضر، تعیین اثر هشت هفته مداخلة تمرینی در آب بر تعادل ایستا و پویای کودکان فلج مغزی همیپلژی بود. این پژوهش بهصورت نیمهتجربی و با طرح پیشآزمون-پسآزمون انجام شد. جامعة آماری شامل کودکان فلج مغزی همیپلژی هشت تا 10 سالة بدون معلولیت ذهنی تهران بود. ازبین آنها، 30 نفر بهصورت دردسترس و هدفمند در سطح ناتوانی یک تا سه از مرکز کودکان استثنایی اسلامشهر انتخاب شدند و بعد از انجام پیشآزمون بهصورت تصادفی در دو گروه 15 نفری مداخله و کنترل قرار گرفتند. گروه مداخله در یک برنامۀ تمرینی ویژه در آب بهمدت هشت هفته، در هر هفته سه جلسة یک ساعتی شرکت کردند. گروهکنترلنیزدرمدتاجرایاین پژوهشدرهیچیکازاینتمریناتشرکت نکردند. از دستگاه تعادلسنج بایودکس برای سنجش کنترل قامت در سطح معناداری 0.05P
خلاصه ماشینی:
همانگونهکه ملاحظه شد، پیشینة مطالعات انجامشده در این زمینه چند نقطة ضعف دارد: نخست اینکه، نتایج مربوط به تعادل ایستا و پویا در افراد مبتلا به فلج مغزی بهوضوح از هم تفکیک نشده است و در برخی موارد یا فقط بر یکی از آنها تمرکز شده است یا اینکه ابزار مورداستفاده امکان سنجش هر دو نوع تعادل را نداشته است؛ دوم اینکه، در بیشتر پژوهشهای قبلی، اندازهگیری دقیق و عینی از تعادل افراد (مثلا با دستگاه تعادل بایودکس 3 ) صورت نگرفته و فقط از آزمونهای بالینی مانند دسترسی کارکردی یا مقیاس برگ استفاده شده است؛ چالش سوم به مشکل تعمیمپذیری نتایج حاصل از پژوهشهای Badawy & Ibrahem Kim and Shin Biodex Balance System موردی یا پژوهشهای با حجم نمونة کم مربوط می شود.
حتی در آنها طبقات متفاوت و ناهمگنی از آزمودنیها بهلحاظ نوع فلج مغزی یا سطح کارکرد حرکتی درشت مشاهده میشود؛ مسئله چهارم به طرح پژوهشهای انجامشده براساس پروتکل تمرینی منتخب مربوط است که نتیجهگیری کلی دربارة تأثیر تمرین در آب بر کودکان مبتلا به فلج مغزی را دشوار میسازد؛ برای مثال، برخی پژوهشگران مانند حسینآبادی و همکاران (16) تنها به اثر تمرینات بدنی در شرایط عادی و بدون مقایسه با سایر مداخلات تمرینی یا استفاده از گروه کنترل اشاره کردهاند.
آنها با مقایسة تعادل ایستای کودکان مبتلا به فلج مغزی و عادی با استفاده از Emara Jung Ballaz Dimitrijević Kelly & Darrah Rose دستکاری حسی در محیط خشکی تفاوت معناداری را مشاهده نکردند؛ درحالیکه طبق پژوهش تورپ 1 و همکاران (9) و اوکانر 2 (10) ماهیت محیط آب و اثر شناوری آن علاوهبر کاهش نیروی جاذبه و آزادی بیشتر عضلات برای حرکت و افزایش دروندادهای عمقی، موجب بهبود دامنة حرکتی و حفظ بهتر تنظیمات قامتی می شود؛ مورد اخیر بهویژه دراثر دمای آب رخ میدهد.