چکیده:
هدف: این پژوهش با هدف تعیین اثربخشی آموزش غنی سازی سازگاری زوجین در بهبود ارتباطات زناشویی انجام شد. روش: در این پژوهش با یک طرح شبه آزمایشی، یک کارآزمایی کنترل شده تصادفی با سنجش در خط پایه، پس از مداخله و پیگیری با گروه پلاسیبو و کنترل انجام گرفت. 36 زوج به عنوان نمونه پژوهش از بین زنان و مردانی که در بهار 1396 به دلیل مشکلات زناشویی به دادگستری شهرکرد مراجعه کرده بودند به صورت در دسترس انتخاب و تصادفی در گروه آزمایش(12n=؛ تحت آموزش غنی سازی سازگاری زوجین مبتنی بر برازنده سازی فرهنگی طی 9 جلسه گروهی یک بار در هفته)، گروه پلاسیبو (12 =n ؛ ملاقات صرف با درمانگر طی 9 جلسه گروهی یک بار در هفته) و گروه کنترل(12 =n ) گماشته شدند. کلیه شرکت کنندگان پرسشنامه زوجی اینریچ را در سه مرحله خط پایه، پس از مداخله و پیگیری تکمیل کردند. داده ها توسط SPSS و آمار توصیفی و استنباطی تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: نتایج تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر نشان داد که زوج های دریافت کننده آموزش غنی سازی سازگاری زوجین مبتنی بر برازنده سازی فرهنگی در دو مرحله پس از مداخله (دو ماه بعد از سنجش خط پایه) و پیگیری(8 ماه پس از سنجش خط پایه) تفاوت معناداری در میانگین نمرات ارتباطات زناشویی در مقایسه با گروه پلاسیبو و کنترل نشان دادند ( F=8/105، p<0/001). نتیجه گیری: یافته های این پژوهش بدین معناست که، برنامه آموزش غنی سازی سازگاری زوجین مبتنی بر برازنده سازی فرهنگی، در بهبود ارتباطات زناشویی موثر است و تداوم اثر آن در طول زمان تایید شده است.
خلاصه ماشینی:
36 زوج به عنوان نمونه پژوهش از بین زنان و مردانی که در بهار 1396 به دلیل مشکلات زناشویی به دادگستری شهرکرد مراجعه کرده بودند به صورت در دسترس انتخاب و تصادفی در گروه آزمایش (12n=؛ تحت آموزش غنیسازی سازگاری زوجها طی 9 جلسه گروهی یکبار در هفته)، گروه کنترل توجه (12n=؛ ملاقات صرف با درمانگر طی 9 جلسه گروهی یکبار در هفته) و گروه کنترل (12n=) گماشته شدند.
یافتهها: نتایج تحلیل واریانس با اندازهگیری مکرر نشان داد که زوجهای دریافتکننده آموزش غنیسازی سازگاری زوجها در دو مرحله پس از مداخله (دو ماه بعد از سنجش خط پایه) و پیگیری (8 ماه پس از سنجش خط دانشجوی دکتری روانشناسی، گروه روانشناسی بالینی، دانشگاه سمنان، سمنان، ایران.
بررسیهای بهعملآمده، ضمن نشان دادن رضایت بسیار بالای زوجهای شرکتکننده در برنامه CCET (بودنمن و شانتیناث، 2004)، اثربخشی و تداوم اثر آن را بر کیفیت روابط زناشویی، رضایت زناشویی، سازگاری فردی و زوجی، راهبردهای مقابلهای، سبکهای حل تعارض، گفتگوی غیر مؤثر و امنیت صمیمانه در زوجها و همچنین استرس فرزند پروری و بافت محیط کار تأیید میکند ازجمله مطالعات: بودنمن (2000)؛ بودنمن و چاروز ، ساینا و ویدمر (2001)؛ ساینا، ویدمر و بودنمن (2002)؛ بودنمن، پیت، شانتیاث، ساینا و ویدمر (2006)؛ اسچر ، بودنمن و کلینک (2008)؛ بردی اوزونی دوجی، دادخواه، خدابخشی کولایی و دولتشاهی (1391)؛ عیسی نژاد (1392) و مؤمنی جاوید (1395).
با توجه به اثربخشی مداخله CCET در بهبود کیفیت روابط زناشویی، سازگاری فردی و زوجی و سبکهای حل تعارض (بودنمن و شانتیناث، 2004؛ بودنمن و همکاران، 2006؛ اسچر، بودنمن و کلینک، 2008) و سطوح بالای استرس در تعارضات خانوادگی در ایران (عیسی نژاد، 1392 و سودانی، مؤمنی جاوید، مهرابیزاده هنرمند و خجسته مهر (1395) اجرای چنین مطالعهای بر نمونههای ایرانی اهمیت و ضرورت دارد.