چکیده:
زمینه و هدف: تمرین استقامتی هوازی به عنوان کار آمدترین شکل تمرین بدنی. آثار متابولیکی سودمندی بر بیماران
چاق دارد و در کاهش التهاب مزمن موثر است. با توجه به نقش کلیدی آپلین در تنظیم متابولیسم آنرزی: شناخت سطوح آیلین در
اختلالات وابسته به چاقی حائز اهمیت است. هدف مطالعه حاضر تاثیر ۱۲ هفته تمرین هوازی فزآینده بر مقادیر آپلین و شاخص های
لتهابی 7۱۴-0 ۱-۵ و 082 زنان چاق غیر فعال بود. روش تحقیق: در این مطالعه نیمه تجربی, ۳۰ زن چاق غیر فعال
(سن ۱۹۶۱/۷۵/ ۲۷ سال. شاخص توده بدن ۲۵/۰۱۲ کیلوگرم بر متر مربع) که هیچ گونه فعالیت بدنی منظمی نداشتند؛ به
عنوان آزمودنی انتخاب شدند و به طور تصادفی به دو گروه ۱۵ نفری شامل گروه تجربی و کنترل تقسیم گردیدند. آزمودنی های گروه
تجربی تمرین هوازی فزآینده را به صورت دویدن با شدت ۶۰ تا ۸۰ درصد حداکثر ضربان قلب» ۳ روز در هفته و به مدت ۱۲ هفته به
اجرا درآوردند. میانگین تقریبی زمان هر جلسه تمرین در طول دوره (از هفته اول تا آخر)» ۶۰ دقیقه بود. نمونههای خونی ناشتا قبل و
بعد از مطالعه جمع آوری شد. مقادیر پلاسمایی و سرمی نشانگرهای بیوشیمیایی با استفاده از کیتهای تجاری و با روش الایزا سنجش
شدند. برای تعیین تفاوت موجود بین مقادیر پیش آزمون یا پس آزمون در هر گروه نیز از آزمون تحلیل واریانس دو طرفه ۲۳ استفاده
گردید و میزان معنی داری ۰/۰۵>م در نظر گرفته شد. یافته ها: کاهش معنی دار مقادیر آپلین (0>۰/۰۰۱) و شاخص های
التهابی 70۳-0 و 08۳ (0*۰/۰۰۱) به دنبال مداخله مشاهده شد که دال بر تاثیر تمرین هوازی فزآینده
بود. نتیجه گیری: انجام تمرین هوازی فزآینده به طور غیر مستقیم با کاهش توده چربی و به طور مستقیم از طریق کاهش
تولید سایتوکاین های بافت چربیء منجر به کاهش بیشتر آپلین شده و میتواند سازوکاری برای کاهش التهاب در زنان چاق غیر فعال
باشد.