چکیده:
دعا از مهمترین عباداتی به شمار میرود که انسان را به پروردگار و خالقش متصل می کند. دعا کردن امری
فطری در وجود آدمی محسوب میشود زیرا انسان در هنگام سختی ها و مشکلات بوسیله دعا به خدا پناه
میبرد. قرآن کریم دستور جامعی است برای احکام اسلام و چشمه گوارایی که با خیر و برکتش برقلوب
مومنین جاری شده است. از جمله فیوضات این کتاب الهی، اهمیتی است که برای دعا قائل شده است و
رسول اکرم - صلوات الله علیه- امتش را بشارت داده به اینکه، خداوند آیات روشنی در فضل دعا و ترغیب
به انجامش و وعده استجابتش نازل کرده است. اما آیات دعایی که در قرآن آمده است بر زبان پیامبران و
صالحین جاری شده است و یا تعلیماتی از سوی خداوند است که به بندگانش آموزش داده که چگونه دعا
کنند و چگونه او را بخوانند. پژوهش گر و محقق قرآن کریم کلماتی را که در معانی و صیغه های مختلف
آمده است می یابد و پی میبرد که آیات دعایی در قرآن از کاملترین ادعیه به شمار می روند و مضمون
اکثر این دعاها تکیه بر طلب آمرزش برای گناهان و دعا برا ی پدران و فرزندان و مومنین و در خواست
بهشت و نجات از آتش جهنم است. اسلوب قرآن کریم به فصاحت الفاظ و قوت بیان و دقت معانی ممتاز
است، اسلوبی که به شیوه های دیگر شبیه نیست. اسلوب زیبایی که منحصر به فرد است و به شعر شاعران و
نثر خطیبان و سجع کاهنان شباهت ندارد، اسلوبی که جانها را به لرزه در می آورد و قلب ها و گوش ها را سحر
می کند و تکرار در آن باعث تاثیر و حلاوت بیشتر می شود. این اثر، بلاغت آیات دعایی در قرآن را بررسی
میکند و اعجاز بلاغی را در انتخاب الفاظ مناسب و معانی جالب روشن می کند ومفید این نکته است که
آیات دعایی کاملترین و بلیغ ترین دعاها به شمار می رود.
خلاصه ماشینی:
واژه هاي کليدي: دعا، بلاغت ، قرآن کريم ١٠٢ / فصلنامه تحقيقات جديد در علوم انساني، دوره جديد، شماره پانزدهم ، بهار ١٣٩٨ * * * * * مقدمه انسان در هر حال نيازمند و محتاج امداد و لطف الهي است و براي رفع اين نياز که سبب کمال او ميگردد به درگاه قادر متعال رو ميکند که بينياز مطلق است ﴿يا أيها الناس أنتم الفقراء إلي الله ﴾ فاطر/١٥اي مردم همه شما نيازمند به خدائيد و تنها خداست که بينياز و ستوده صفات است و در آيه ٦٢ سوره نمل ميفرمايد: ﴿أمن يجيب المضطر إذا دعاه و يکشف السوء﴾ کيست که دعاي بيچارگان مضطر را به اجابت برساند و گرفتاري آنان را برطرف سازد.
دليل اينکه گفتيم مسيح فائده مقصود بالذات حواريين (خوردن ) را به عنوان فائده مترتبه بر غرض اصلي ذکر کرد، اين است که مسيح -عليه السلام - غرض اول را که همان عيد بود است و او خودش از پيش خود آن را اضافه کرد و براي خود و امتش درخواست نمود، و به اين وسيله ١١٤ / فصلنامه تحقيقات جديد در علوم انساني، دوره جديد، شماره پانزدهم ، بهار ١٣٩٨ * * * * * مساله معجزه بودن و روزي بودن مائده دو وصف خاصي شد که در نظر بعضي فائده است و در نظر بعضي فائده نيست .