چکیده:
سامانه قدرت بهطور معمول بر مبنای اصول اساسی قابلیت اطمینان، امنیت و کفایت، طراحی و بهرهبرداری میشوند. این اصول میتوانند بهدرستی با خطاهای شناختهشده در تجهیزات زیرساخت قدرت تعامل کنند. با این حال، اخیرا با رخداد تهدیدهایی با احتمال وقوع پایین و شدت تخریب بالا (HILP)، نگرانیهایی در باب نگرش متداول قابلیت اطمینانگرا اوج گرفته است. بهعنوان یک زیرساخت حیاتی، انتظار میرود که سامانه قدرت بهمراتب در برابر رویدادهای HILP تابآور و برگشتپذیر باشد. بنابراین، ارگانهای مختلف، تلاشهایی را در جهت بهبود پاسخگویی شبکه در برابر رویدادهای HILP انجام میدهند. در این راستا، راهکارهای مختلفی وجود دارد که تصمیمگذاران متناسب با علایق و امکانات خود میتوانند اتخاذ کنند. در این میان، یک نیاز اساسی بهمنظور دستهبندی و ارزیابی بهروز انواع تهدیدها وجود دارد. در این راستا، بررسی انواع تهدیدها، شناخت راهکارهای مختلف و درنهایت بهرهگیری از مفهوم شبکههای هوشمند در ارتقا تابآوری شبکه توزیع در این مقاله مرور شده است.
خلاصه ماشینی:
بایستی انعطافپذیری کافی برای پاسخگویی سریع به رخدادها وجود داشته باشد و براین اساس روشهای بهرهبرداری حتی در طول زمانهای کوتاه تنظیم گردد بهدلیل کمبود در منابع در دسترس، اولویتها بهمنظور تأمین بارهای مختلف باید شناسایی و مشخص گردد تاکنون مطالعات گستردهای در خصوص تابآوری و برگشتپذیری سامانههای قدرت مخصوصا در بخش تولید و انتقال انجام شده است و بخش توزیع بهدلیل ماهیت غیرفعال خود سهم اندکی از این مطالعات را به خود اختصاص داده است.
به بخشی از این اقدامات در زیر اشاره شده است: ارزیابی و مدیریت ریسک بهمنظور سنجش و آمادهسازی در برابر چنین رویدادهایی تخمین دقیق محل احتمالی رویداد و شدت آن ارتقا طرح برنامههای اضطراری و آمادگی هرس کردن درختان/ مدیریت زندگی گیاهی بهمنظور پاک کردن خطوط انتقال کنار راهی زیرزمینی کردن خطوط توزیع و انتقال ارتقا تجهیزات با مواد نیرومندتر بالا بردن افزونگی مسیرهای انتقال با احداث تأسیسات انتقال جدید تغییر مسیر خطوط انتقال به نواحی که کمتر تحت تأثیر شرایط بد جوی قرار میگیرند مرتفع ساختن پست تا و تأسیسات کلیدانی به نواحی که کمتر دچار سیل میشوند انبار و نگهداری کردن از دکل تا و مواد پشتیبان افزایش تجسم سازی و آگاهی محیطی از طریق نظارت پیشرفته و ابزار پیشبینی اثربخشی اقدامات پیشگیری و اصلاحی، بهشدت وابسته به توانایی بهرهبرداران سامانه در درک و فهم درست اطلاعات و دادههای ورودی، تشخیص مشکل، اولویتبندی، شناسایی منابع در دسترس و سرانجام اعمال مناسبترین معیار برای بازیابی سامانه به حالت تابآور است.