چکیده:
هدف مطالعة حاضر، بررسی پاسخهای دستگاه هموستازی به غواصی تفریحی در اعماق نه و 18 متری آبهای آزاد بود. تعداد 20 غواص مرد با میانگین سنی 2/3 ± 5/24 سال، داوطلبانه در پژوهش حاضر شرکت کردند. در هر جلسة غواصی، تعداد 10 نفر در عمق نه متری و تعداد 10 نفر دیگر نیز در عمق 18 متری به فعالیت غواصی میپرداختند که انتخاب آنان به روش تصادفی ساده بود و در جلسة بعدی، جای آنان عوض میشد. غواصی بهمدت 30 دقیقه بهطول انجامید. خونگیری بلافاصله قبل و بعد از فعالیت غواصی انجام شد. برای تجزیهوتحلیل دادهها از آزمون تی استفاده شد. نتایج نشان داد که میانگین تعداد پلاکتها، زمان پروترومبین (PT) و زمان ترومبوپلاستین نسبی فعالشده (aPTT)، بهدنبال فعالیت غواصی در هر دو عمقنهو 18 مترکاهش یافتند (0.05≥P)؛ درحالیکه مقادیر فیبرینوژن بهدنبال فعالیت غواصی در هر دو عمق نه و 18 متر و فعالیت فعالکنندة پلاسمینوژن بافتی (tPA) تنها در عمق 18 متر در مقایسه با حالت پایه افزایش یافتند (0.01 > P). همچنین، بهدنبال غواصی در عمق 18 متر، تعداد پلاکتها و PT کمتر بودند (0.05≥P) و مقادیر فیبرینوژن و فعالیت tPA در مقایسه با غواصی در عمـق نه متـر بیشتر بـودنـد (0.01 > P). بهنظر میرسد که فعالیت غواصی در آبهای آزاد میتواند دستگاه هموستاز بهویژه انعقاد خون را مختل کند. بهعلاوه، عمق غواصی و بهدنبال آن، ارتفاع رفع فشار پاسخهای هموستازی را تحتتأثیر قرار میدهد.
خلاصه ماشینی:
بهعلاوه، بهازای تقریباً هر 10 متر عمق دریا، فشار هیدرواستاتیکی بهاندازة یک اتمسفر افزایش پیدا میکند و افزایش فشار هیدروستاتیکی میتواند همة اجزای بدن، ازجمله سیستم هموستاز را متأثر کند (16)، همچنین، با درنظرگرفتن افزایش ارتفاع رفع فشار با افزایش عمق غواصی، مقایسة تغییرات در دستگاه هموستاز ناشی از غواصی در اعماق مختلف که طبیعتاً میتواند بار کاری و استرسهای متفاوتی را بههمراه داشته باشد، گزارش نشده است؛ بنابراین، هدف از انجام مطالعة حاضر، بررسی و مقایسة پاسخهای پلاکتی (تعداد پلاکتها)، دستگاه انعقادی (مقادیر فیبرینوژن، زمان پروترومبین (PT)، زمان ترومبوپلاستین نسبی فعالشده (aPTT) و فیبرینولیز (فعالکنندة پلاسمینوژن بافتی (tPA) و PAI-1) به غواصی تفریحی در اعماق نه و 18 متری آبهای آزاد بود.
همچنین، مقایسة باقیماندهها نشان داد که غواصی در عمق 18 متر، بهطور معناداری کاهش بیشتری در تعداد پلاکتها در مقایسه با عمق نه متر ایجاد میکند (0.
همچنین، مقایسة باقیماندهها نشان داد که غواصی در عمق 18 متر، بهطور معناداری افزایش بیشتری در مقادیر فیبرینوژن در مقایسه با عمق نه متر ایجاد میکند (0.
در این مطالعه، مقادیر پلاکتی بهدنبال فعالیت غواصی در هر دو عمق نه متر و 18 متر در مقایسه با حالت پایه کاهش یافتند.
مطالعات دیگر نیز افزایش تعداد پلاکتها را بهدنبال انجام فعالیتهای مختلف ورزشی با شدتها و مدتهای مختلف، نشان دادهاند (21، 20)؛ بااینحال، همراستا با نتایج این مطالعه، مطالعات غواصی در آبهای آزاد یا مطالعاتی که از القای محیط پرفشار برای تقلید حالت غواصی استفاده کردهاند، کاهش مقادیر پلاکتی را گزارش کردهاند (22، 17).