چکیده:
هدف مطالعة حاضر، بررسی تأثیر تمرین استقامتی و رژیم غذایی پرچرب بر مسیر PGC-1a/FNDC5/Irisin در بافت عضلة دوقلو و بافت چربی احشایی در موشهای نر C57BL/6 بود. موشها بهطور تصادفی به چهار گروه تقسیم شدند: رژیم غذایی پرچرب- تمرین (HF-E)، رژیم غذایی پرچرب- بیتحرک (HF-S)، رژیم غذایی کمچرب-تمرین (LF-E) و رژیم غذایی کمچرب- بیتحرک (LF-S). موشهای گروه تمرینی بهمدت هشت هفته و پنج روز در هفته با سرعت متوسط 19 متر بر دقیقه و بهمدت 45 دقیقه، تحتتمرین روی تردمیل قرار گرفتند. 24 ساعت پس از آخرین جلسة تمرینی، موشها قربانی شدند و برای اندازهگیری ایریزین پلاسما، خونگیری از موشها انجام شد. بافت عضلة دوقلو و چربی احشایی جدا شد و برای اندازهگیری بیان mRNAPGC-1a و mRNAFNDC5 در نیتروژن مایع فریز شد. از آزمون آنالیز واریانس دوطرفه در سطح معناداری P < 0.05 استفاده شد. نتایج نشان داد که سطوح FNDC5 عضلانی در موشهای تغذیهشده با رژیم غذایی پرچرب بیشتر از موشهای تغذیهشده با رژیم غذایی کم چرب بودند (P = 0.001). بهطور قابلتوجهی، بیانFNDC5 عضلانی همسبتگی مثبت با چربی بدن موشهای C57BL/6 داشت (P = 0.001, r = 0.8). همچنین، نتایج نشان میدهد که تمرین بدنی و رژیم غذایی بر میزان ایریزین پلاسما تأثیری نداشتند (P > 0.05). نتایج مطالعة حاضر نشان میدهد که رژیم غذایی پرچرب موجب افزایش بیان FNDC5 در بافت عضلة دوقلو میشود. همچنین، احتمالاَ ارتباطی متقابل بین بیانFNDC5 عضلانی و تودة چربی بدن وجود داردکه انجام مطالعاتی در آینده برای بررسی مکانیسمهای سلولی و مولکولی آن لازم بهنظر میرسد.
خلاصه ماشینی:
استاد جنین شناسی، پژوهشگاه رویان تاريخ دريافت: 18/03/1396 تاريخ پذيرش: 26/06/1396 چکیده هدف مطالعة حاضر، بررسی تأثیر تمرین استقامتی و رژیم غذایی پرچرب بر مسیر PGC-1a/FNDC5/Irisin در بافت عضلة دوقلو و بافت چربی احشایی در موشهای نر C57BL/6 بود.
نتایج پژوهشها نشان میدهد که سطوح FNDC5 و ایریزین بهطور معناداری پس از تمرین حاد افزایش پیدا میکنند و موجب افزایش مصرف انرژی و قهوهای شدن بافت چربی سفید میشوند (4، 3)؛ بااینحال، برخی از مطالعات اثرهای متفاوت تمرین بر سطوح FNDC5 و ایریزین را گزارش کردهاند؛ برای مثال، یک مطالعه تأثیر فعالیت بدنی مزمن در انسانها بر پاسخ به تمرین مقاومتی را گزارش کرده است که سطوح ایریزین هیچ تغییر معناداری نکرده است (8)؛ درحالیکه در مطالعهای دیگر، پس از تمرین استقامتی حاد و مزمن، سطوح ایریزین انسانی و بیان ژنFNDC5 و PGC-1a افزایش پیدا کرد (9).
ایریزین علاوهبر نقش ادیپوکاینی خود، ممکن است بهعنوان یک مایوکاین تنظیمی عمل کند و احتمالاً در درمان بیماریهای متابولیک مرتبط با چاقی نقش مهمی ایفا کند (2)؛ بنابراین، هدف مطالعة حاضر، بررسی اثرهای تمرین استقامتی و رژیم غذایی پرچرب بر مسیر PGC-1a/FNDC5/Irisin در عضلة دوقلو و بافت چربی احشایی در موشهای C57BL/6 است.
همچنین، تفاوت معناداری در بیان FNDC5 چربی احشایی بین موشهای تغذیهشده با رژیم غذایی پرچرب و کمچرب و بین گروههای تمرینکرده و تمریننکرده مشاهده نشد (اثر تمرین استقامتی و رژیم غذایی، شکل 4.
بحث و نتیجهگیری در مطالعة حاضر، اثرهای تمرین استقامتی و رژیم غذایی بر مسیر PGC-1a/FNDC5/Irisin را در عضلة دوقلو و چربی سفید احشایی در موشهای نر C57BL/6 بررسی کردیم.