در معبد ابدی - مجله چیستا ادب و هنر

"از آنروی زیبائی که زیبائی، جهان را می‌شاید. خیره در ریگی غنوده برگذرگاه نگریستم که هستی را در خود فرو کاسته از راز تنهائی حکاتی داشت. خیره در بوته‌ای خشکیده نگریستم، که از جهان مرده واپس بر زبان شکسته برگانش روایتی داشت. آری، گفتم: -همیشه ذره تمام جهان و زیبائی است. چنان که حقیقت تمام تنهائی من است. پس هستی را در واژه‌ای نهفتم و همچو لبخندی ارزانی تو کردم، چونان که خورشید در گوی شبنمی می‌نشیند و در دمی شبنم پوش در پوست تو فرو می‌گسترد. *** از کاوش جهان؛واپس آمدم تا در تو طی شوم، چرا که حقیقت پایاب زلالی رخسار خویش را در زیبائی تو می‌نماید. *** به قلمرو زیبائی تو پر کشیدن آسان نبود زانکه تو نه چرائی جهان که چونی آن بودی. و مرا نبود، نبود کلامی جز واژه‌ای بیان نشده که بر پرده بادهایش نوشتم، و دامن مواج ب اد بر ذره‌ها بسائید تا از خواب ابدی فراخیزند."