هجرت در زمستان ادب و هنر

"کامران جمالی هجرت در زمستان یاران او اهل زمین بودند در سرزمین آسمان خفتند با،آوانگار صد سرود حافظه‌ با کوله باری از کتاب حک شده در قلب‌ از شهر مشهوران بی‌غم رفت، با پای‌پویان جوان،بایاد یارانش. یاران او،اما،میان آسمان شاداب می‌مانند پیری که هم پیمان هر پیمانه‌اش یک آسمان یاد است. آنگاه در هر ظهر می‌گوید به خود خورشید: -«این پیر در سال خونین عزاداری پنهانی‌ سال صدایش هق هق بی حق حق مقهور با،آوانگار صد سرودش سوی ما آمد. » و ماه می‌گوید به خود هر شب: -«در سال کتمان در کتاب و کرم در کاغذ با کوله بار هستی‌اش-در قلب- صاحبدلی از زندگان مرده دل،دل کند و بست با ما-مردگان زنده دل-پیوند. » آنگاه یک شب در میان راه می‌ماند و خیل اخترهای همخوان با گلوئی گرم می‌خوانند: -«روزی که ما را از زمین راندند او بود تنها در وطن با یاد ما خرسند از پا فتاد،اما نرفت از دست."