چکیده:
این مقاله با استفاده از روش تاریخی-تحلیلی» دلایل خوشبینی ایرانیان نسبت به آمریکا را
در دوره پیش از جنگ جهانی دوم مورد مطالعه قرار داده است. نتیجه به دست آمده آن بود که
اقدامهای حکومت آمریکا در عرصه دیپلماسی عمومی و نیز شرایط سیاسی- اجتماعی ایران
دو عامل مهم در پیدایش این خوشبینی بودهاند. حضور میسیون آمریکایی در شمال غرب و
سپس در مرکز ایران و اقدامهای آنها در زمینههای آموزشی و پزشکی با توجه به اقدامهای
به ظاهر بشردوستانه و نوآورانه آنهاء که همگی را میتوان در زمره دیپلماسی عمومی گنجاند.
تاثیرات مثبتی را به همراه داشته است. از سوی دیگر برخی از سیاستمداران ایران به خاطر
شرایط سیاسی و اجتماعی خاص ایران که تحت فشار و نفوذ دو قدرت بزرگ روسیه از شمال
و انگلستان از جنوب بوده به دنبال کشوری بودهاند که بتواند نقش نیروی سوم را ایفا کرده و
ایران را از زیر فشار این دو قدرت استعماری رها سازد.
خلاصه ماشینی:
دولت هاي قدرت مند جهاني چون روسيه و انگلستان تقريبا بسياري از نقاط مستعد جهان را در استعمار و نفوذ خود قرار داده بودند و شرايط سياسي و اقتصادي براي حضور آمريکا در عرصه جهاني به عنوان يک استعمارگر فراهم نشده بود.
تحت فشار و نفوذ دو دولت قدرتمند روس از شمال و انگليس از جنوب و شرق که در آستانه مشروطه و سال هاي پس از آن تقريبا شمال و جنوب ايران را به مناطق تحت سلطه و نفوذ خود مبدل ساخته بودند و با بستن قراردادهايي چون قرارداد ١٩٠٧ و قرارداد ١٩١٥ تقريبا ايران را بين خود تقسيم کرده بودند، برخي از فعال ن سياسي و اجتماعي اميدوار بودند که پاي کشور آمريکا را به عنوان نيروي سوم به ايران باز کنند تا با سياست هاي اين دو کشور مقابله کنند.
ديپلماسي عمومي به لحاظ تحول در ساختار قدرت در جهان و جابه جايي منابع قدرت از سخت به نرم از يک سو و افزايش نقش افکار عمومي در مناسبات بين المللي و تأثيرگذاري فرهنگ بر روابط بين دولت ها و نيز اهميت طبقات اجتماعي در تعيين سياست هاي خارجي و داخلي از سوي ديگر، جايگاه ممتازي در راهبردهاي سياسي و امنيتي کشورها از دوران جنگ سرد به بعد پيدا کرده است .
در تهران هم بيمارستان آمريکايي در سال ١٣١١ق آغاز به کار کرد و اين اقدام طليعه فعاليت هاي دامنه دار پزشکي آمريکا در دهه ها و حتي سده بعد شد، که تأثيرات عميقي در بين مردم ايران به جاي گذاشت .