سه شعر - مجله چیستا ادب و هنر

"عصای عشق را بردار درد جام را در ضمیر جسد و ساعت پایان را در باران‌ طی کن. همزادت‌ روحی لبالب از، خنکای را زیست‌ که ترانه‌های گنگ‌ می‌سراید، و تو را به پیش می‌راند. اندوه من‌ چشمه سحر را برگ می‌زند، و پیش می‌رود. «بی‌نشانه» در باران‌ می‌روی‌ نام و ساعت‌ سنگفرش سرخ‌ بر آب‌ می‌روی‌ دیدار با انبوه خاکستر گذشته خاکستری‌ گفت‌وگویی کوتاه بین ساعت آئینه‌ در رؤیا می‌روی‌ بی‌سخن و بی‌نشانه‌ در مهی غلیظ که دریا می‌شناسد و در خود غرق می‌شود. دو شعر از فرهاد کریم‌پور بدرقه‌اش می‌کنم‌ با گام‌های علف‌ و رویش دگر باره‌اش نیست. بیداری دگر باره‌اش نیست. نعل آفتاب در آتش است‌ تازیانهء باد بر گردهء کوه‌ و یال شفق‌ پریشیده‌ رنگ می‌بازد. رفتار عقربه را نفس ثانیه می‌داند در ساعت واقعه، که شماطهء نگاهش بی‌تاب است. زیباتر از بهانه‌ نیایش چلچله‌ها در باد روشنم می‌کند؛- تا آسمان سرود سپیده دمان بخواند."