چکیده:
زبان دعا ازعناصر مشترک و مهم همة انسانها و فرهنگها است و جایگاه ویژهای در
فرهنگ شیعی دارد. این زبان منشأ فطری و تاریخی به قدمت تاریخ انسان دارد و ترجمان
دعای حقیقی بوده و ارتباط خاصی بین فقیر محض و غنی مطلق، خداوند متعال، برقرار
میکند. حقیقت زبان دعا ویژگیهایی به این زبان بخشیده است که آن را از سایر
زبانها ممتاز کرده و به زبان عرفان نزدیک میکند. در این مقاله حقیقت زبان دعا
مورد تحلیل قرار گرفته و ضمن بهره فراوان از ادعیه پیشوایان دین اسلام به ویژه
ادعیه امام سجاد(ع) در صحیفه سجادیه به ویژگیهای زبان دعا اشاره شده است.
The language of prayer is one of the most common and important elements of all human beings and cultures. It also enjoys a special place in Shi'ite culture. This language has a historical and innate origin as old as the history of human beings. It provides for the special link between man and God. It has certain characteristics which makes it distinct from other languages yet closer to the language of mysticism. In this paper this language is analyzed، its characteristics mentioned and many examples are brought from the prayers of the Imams، especially Imam Sajjad (PBUH).
خلاصه ماشینی:
"به بیان دیگر فقر عین تحقق ذات مخلوقات است و آنان عین ربط به خالقند و برای بودن جز رو به خالق داشتن و دریافت همیشگی فیض راهی دیگری وجود ندارد، بنابراین، چنین وجودی هرگز نمیتواند در حقیقت و ذات خویش از زبان دعا جدا باشد، اگر چه از این حقیقت غفلت بورزد، افزون بر این که انسان در اصل و اساس خلقتش با زبان دعا همواره در حال دعا است، همانگونه که دعای تکوینی بر سراسر عالم طنین انداز است.
اساسا وجه بیانی وجود فقیر محض وقتی فقر و نقص نامحدود خود را در قیاس غنی مطلق مشاهده میکند به وحشت میافتد و این وحشت با انعکاس غنی مطلق در آینة فقر وجودی داعی تبدیل به اشک، تضرع، زاری و انابه میشود، وحشت پایان یافته و دامنه تضرع وسعت مییابد، بنابراین از ویژگی ذاتی زبان دعا باید همین تضرع، انابه و گریه به حساب آورد و نتیجه گرفت که آنجا که داعی فاقد حال انابه و تضرع است در واقع فاقد زبان دعا بوده و فقط با زبان سر و به لسان عرفی داعی است، لذا دعا و داعی هر دو مجازی است."