خلاصه ماشینی:
"یکی از کتابهای به اصطلاح علمی و بسیار بدی که در این سالها ترجمه شده و خوش اثر نیست همین کتاب رنگ ایتن است.
نویسنده(جان برگر)کتاب را با برشمردن میزان ثروت پیکاسو شروع میکند و خرده میگیرد که فلان کار دوره آبی پیکاسو از آنرو که درباره فقر است دلپذیر اغنیاست و هشتاد هزار پوند فروش رفته و پیکاسو در دوره کارهای آبی و صورتیاش با«لمپن پرولتاریا» حشر و نشر داشته و سوزاک هم گرفته و چون فردی آموزش ندیده است منکر پیشرفت در هنر است.
هرچند همهی پرترههایی که در تاریخ نقاشی،کشیده شده به نوعی واجد خصیصهی رویارو بودناند،باید به یادداشته باشیم که پیش از ورود دوربین عکاسی به دنیای نقاشی،آنچه میان نقاش و و رویارویش را حایل کرده بود،سه پایه و بوم نقاشیاش بود(ایجاد زاویهای که مستلزم قرار گرفتن پشت سه پایه است)که با آمدن شیای به نام عکس اگرچه حقیقت جسمانی این رویارویی(لمس پذیر بودناش)زایل گشت،اما رویارو Face to face قرار گرفتن،هرچند با جسم عکس واره و فراموش شده،به نحو کاملتری انجام پذیرفت.
رفتار انتقادی او،دغدغهاش،دردش،در برخی موارد اگرچه به آثار او ارزشی روشن فکرانه میبخشد اما این خطر را نیز با خود به همراه دارد که متن نقاشانهی او را گاه تا حد یک بیانیهی انتقادی کاهش دهد(نیم تنهی تیره و چادری زن میان سالی که روبهروی ماست و زمینهی پستاش پوشیده از خطوط طلسمهاو جدولهای خرافیست).
او همچون مردم آثارش،جسته و گریخته و نیمه عریان حرف میزند و سبب همین دوگانه گی و لکنت زبان است که او از زمان بیشتری را برای تامل میطلبد؛خودکار را برای کار انتخاب میکند."