نیما یوشیج و شهامت نوآورانه اش خبر و گزارش

"ژاله اصفهانی نیما یوشیج و شهامت نوآورانه‌اش تهران،چندروزی از برگزاری«نخستین کنگره‌ی نویسندگان ایران»می‌گذشت(تیرماه‌ 1325)،یک شب مردی که،در نخستین نظر،گوئی سرش نیمی از پیکرش بود و متین و مهربان‌ حرف می‌زد:«بله. » آری آن روز ژاله‌ی جوان-میزبان این شاعر بزرگ-او را نمی‌شناخت،تا مدتی دیگر که در اداره‌ی خارجه‌ی بانک مرکزی ایران در کنار خانم عالیه جهانگیر سرگرم کار شد. عالیه جهانگیر گه‌گاه که از ساعت‌ها کار خسته می‌شد،زیر لب با ژاله درددل می‌کرد:«نیما اصولا مرد عجیب ناسازگاری است. بیچاره شوهرم به تمام معنا مردپاک روستایی است که با این جثه‌ی‌ لاغر شبانه‌روز قلم می‌زند و کار می‌کند و کسی هم قدرش را نمی‌داند. روزی می‌آید که مردم پایتخت در دو سوی خیابان‌ها برای‌ تماشای کالسکه‌ی گل‌آذین که من و تو توی آن نشسته‌ایم صف می‌کشند و بر سر و روی‌مان گل‌ می‌افشانند و ترا نشان می‌دهند که این زن شاعر است. نیما عکس‌های شاعران را که بر دیوار اتاق‌اش‌ آویزان بود به مهمان جوان‌اش نشان می‌داد:این تومانیان،شاعر بزرگ ارمنی است."