چکیده:
ﻫﺪف: ﻫﺪف از ﺗﺤﻘﯿﻖ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﺮرﺳﯽ ﺗﺄﺛﯿﺮ ﻣﺼﺮف دوز ﻣﺘﻮﺳﻂ ﮐﺎﻓﺌﯿﻦ در ﯾﮏ ﺟﻠﺴﻪ ﺑﺮ ﻋﻤﻠﮑﺮد اﺳﺘﻘﺎﻣﺘﯽ و ﻗﺪرﺗﯽ ﻣﺮدان ورزﺷﮑﺎر ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ.
روش ﺗﺤﻘﯿﻖ: ﺑﺪﯾﻦ ﻣﻨﻈﻮر 60 ﻣﺮد ورزﺷﮑﺎر) ﺳﻦ: ±19/63/39 ﺳﺎل؛ وزن: 68/7±90/63ﮐﯿﻠﻮﮔﺮم؛ ﻗﺪ: 175/5±45/81 ﺳﺎﻧﺘﯽ ﻣﺘﺮ؛ درﺻﺪ ﭼﺮﺑﯽ: 8/2±01/42 درﺻﺪ (ﺑﺼﻮرت ﺗﺼﺎدﻓﯽ اﻧﺘﺨﺎب و ﺑﺮ اﺳﺎس رﺷﺘﻪ ورزﺷﯽ ﺧﻮد ﺑﻪ دو ﮔﺮوه 30 ﻧﻔﺮی اﺳﺘﻘﺎﻣﺘﯽ ﯾﺎ ﻗﺪرﺗﯽ ﺗﻘﺴﯿﻢ ﺷﺪﻧﺪ. آزﻣﻮدﻧﯿﻬﺎ در ﺗﻼش ﺟﺪاﮔﺎﻧﻪ ﺑﺼﻮرت ﭘﯿﺶ آزﻣﻮن و ﭘﺲ آزﻣﻮن اﺟﺮا ﮐﺮدﻧﺪ. در ﺗﻼش اول آزﻣﻮدﻧﯿﻬﺎ، آزﻣﻮن دوﯾﺪن ﺗﺎ واﻣﺎﻧﺪﮔﯽ را ﺑﺎ 80 درﺻﺪ ﺿﺮﺑﺎن ﻗﻠﺐ ذﺧﯿﺮه( ﮔﺮوه اﺳﺘﻘﺎﻣﺘﯽ )، ﯾﮏ ﺗﮑﺮار ﺑﯿﺸﯿﻨﻪ( IRM )و ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ اﺳﺘﻘﺎﻣﺖ ﻋﻀﻼﻧﯽ(ﺗﻌﺪاد ﺗﮑﺮار ﺗﺎ ﺧﺴﺘﮕﯽ ﺑﺎ 60 درﺻﺪ RM1 ) ﺑﺮای دو ﺣﺮﮐﺖ ﭘﺮس ﺳﯿﻨﻪ و ﭘﺮس ﭘﺎ( ﮔﺮوه ﻗﺪرﺗﯽ )اﺟﺮا ﮐﺮدﻧﺪ. ﺑﺪﻧﺒﺎل ﯾﮏ ﻫﻔﺘﻪ اﺳﺘﺮاﺣﺖ آزﻣﻮدﻧﯽ ﻫﺎ ﺑﺮای دوﻣﯿﻦ ﻣﺮﺣﻠﻪ آزﻣﻮن ﺑﻪ آزﻣﺎﯾﺸﮕﺎه ﺑﺎزﮔﺸﺘﻨﺪ و ﺑﺼﻮرت ﺟﻮر ﺷﺪه از ﻧﻈﺮ Vo2max( ﮔﺮوه اﺳﺘﻘﺎﻣﺘﯽ و ﻗﺪرت ﺑﯿﺸﯿﻨﻪ )ﮔﺮوه ﻗﺪرﺗﯽ در دو ﮔﺮوه ﮐﺎﻓﺌﯿﻦ ﯾﺎ داروﻧﻤﺎ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ. در ﯾﮏ ﻃﺮح ﯾﮏ ﺳﻮﯾﻪ ﮐﻮر و ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﺲ از ﻣﺼﺮف ﮐﭙﺴﻮل ﻫﺎی ﺣﺎوی 6 ﻣﯿﻠﯽ ﮔﺮم ﮐﺎﻓﺌﯿﻦ ﯾﺎ داروﻧﻤﺎ(ﻧﺸﺎﺳﺘﻪ )ﺑﻪ ازای ﻫﺮ ﮐﯿﻠﻮﮔﺮم وزن ﺑﺪن، ﻣﺪت زﻣﺎن دوﯾﺪن ﺗﺎ واﻣﺎﻧﺪﮔﯽ، ﻗﺪرت ﻋﻀﻼﻧﯽ و اﺳﺘﻘﺎﻣﺖ ﻋﻀﻼﻧﯽ آزﻣﻮدﻧﯿﻬﺎ ﺑﺮای دو ﺣﺮﮐﺖ ﭘﺮس ﺳﯿﻨﻪ و ﭘﺮس ﭘﺎ ﺛﺒﺖ ﺷﺪ.
ﻧﺘﺎﯾﺞ ﺗﺠﺰﯾﻪ و ﺗﺤﻠﯿﻞ آﻣﺎری داده ﻫﺎ ﺑﺎ آزﻣﻮن t ﻣﺴﺘﻘﻞ و واﺑﺴﺘﻪ و در ﺳﻄﺢ ﻣﻌﻨﯿﺪاری( 0/05≤P )اﻧﺠﺎم ﮔﺮﻓﺖ.
ﻧﺘﺎﯾﺞ: در ﮔﺮوه ﮐﺎﻓﺌﯿﻦ ﻣﺪت زﻣﺎن دوﯾﺪن و ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﺗﻌﺪاد ﺗﮑﺮار ﺑﺎ 60 درﺻﺪ IRM ﺑﺮای دو ﺣﺮﮐﺖ ﭘﺮس ﺳﯿﻨﻪ و ﭘﺮس ﭘﺎ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﭘﯿﺶ آزﻣﻮن اﻓﺰاﯾﺶ معنی داری( 0/05≤P )ﯾﺎﻓﺘﻪ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ در ﮔﺮوه داروﻧﻤﺎ ﺗﻐﯿﯿﺮات ﻣﻌﻨﯿﺪاری ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻧﺸﺪ(0/05< P )ﺗﻐﯿﯿﺮات ﻣﺪت زﻣﺎن دوﯾﺪن، ﺗﻌﺪاد ﺗﮑﺮار ﭘﺮس ﺳﯿﻨﻪ و ﭘﺮس ﭘﺎ آزﻣﻮدﻧﯿﻬﺎ در ﮔﺮوه ﮐﺎﻓﺌﯿﻦ در ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﺑﺎ ﮔﺮوه داروﻧﻤﺎ از ﻟﺤﺎظ آﻣﺎری ﻣﻌﻨﯽ دار ﺑﻮد( 0/05≤P )اﻣﺎ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻣﻌﻨﯽ داری ﺑﺮای ﻗﺪرت ﻋﻀﻼﻧﯽ آﻧﻬﺎ ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻧﺸﺪ ( 0/05< P)
ﻧﺘﯿﺠﻪﮔﯿﺮی: ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻧﺘﺎﯾﺞ ﺗﺤﻘﯿﻖ ﭼﻨﯿﻦ ﻣﯽ ﺗﻮان ﮔﻔﺖ ﮐﻪ دوز ﻣﺘﻮﺳﻂ ﮐﺎﻓﺌﯿﻦ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﺗﺄﺛﯿﺮات ﻣﺜﺒﺘﯽ ﺑﺮ ﻋﻤﻠﮑﺮد اﺳﺘﻘﺎﻣﺘﯽ ﺑﺨﺼﻮص در ﺷﺪتﻫﺎی ﺑﯿﺸﯿﻨﻪ و ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﺑﺮ ﺑﺮﺧﯽ از ﭘﺎراﻣﺘﺮﻫﺎی ﻗﺪرﺗﯽ در ﺷﺪتﻫﺎی ﻣﺘﻮﺳﻂ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ.
خلاصه ماشینی:
نتایج: در گروه کافئین مدت زمان دویدن و همچنین تعداد تکرار با ۶۰ درصد IRM برای دو حرکت پرس سینه و پرس پا نسبت به مرحله پیش آزمون افزایش معنیداری(05/0P≤)یافته در حالی که در گروه دارونما تغییرات معنیداری مشاهده نشد ((05/0P>) ۰تغییرات مدت زمان دویدن، تعداد تکرار پرس سینه و پرس پا آزمودنیها در گروه کافئین در مقایسه با گروه دارونما از لحاظ آماری معنی دار بود (05/0P≤) اما تغییر معنی داری برای قدرت عضلانی آنها مشاهده نشد (05/0P>) نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج تحقیق چنین می توان گفت که دوز متوسط کافئین می تواند تأثیرات مثبتی بر عملکرد استقامتی بخصوص در شدت‌های بیشینه و همچنین بر برخی از پارامترهای قدرتی در شدت‌های متوسط داشته باشد.
توسعه تکنیک‌های تمرینی، گسترش پوشاک و تجهیزات ورزشی، تاکتیک های نوین، راهبرد تغذیه ای، دخالتهای پزشکی و استفاده از داروهای غیر مجاز، همه عواملی هستند که نیل به پیروزی را ترسیم می‌کنند (رابرت به نقل از گائینی، ۱۳۸۵) در این میان تغذیه ورزشی بخصوص تغذیه قبل و در حین فعالیتهای ورزشی از جمله موضوعات قابل توجه محققان و دانشمندان علوم ورزشی، دارویی و پزشکی بوده است (محروقی، ۱۳۷۵) و همه بر این اذعان دارند که عدم رعایت تغذیه صحیح برای ورزشکارانی که با هدف قهرمانی و رسیدن بر قله‌های پیروزی تمرین می‌کند و جنبه‌های عملکرد ورزشی خود را جدی تلقی می‌کند، شکننده خواهد بود (موگان به نقل از علیجانی، ۱۳۸۴).
بخش اول: متغیر استقامتی نتایج بدست آمده از پژوهش حاضر نشان می‌دهد، که بدنبال مصرف دوز متوسط کافئین در مقایسه با دوز مشابه دارونما مدت زمان دویدن تا واماندگی با نزدیک به ۸۰ درصد V max در مردان ورزشکار، بصورت معنی داری افزایش یافت (۰ / ۰۵>P).
(
, 
, 
)
