چکیده:
صرع اختلالی جسمی است که با یک علت عصبی در مغز شروع می شود و خود را با تشنجات مکرر در یک دوره زمانی نشان می دهد و تشنج به یک حمله ناگهانی در فعالیت الکترونیکی مغز اطلاق می شود که می تواند باعث کاهش هوشیاری، حرکات مکرر، انقباضات عضلانی و گاهی اختلالات حسی می شود. آسیب قشرهای مختلف مغز که می تواند منجر به بروز انواع مختلفی از بیماری های صرع شود تغییرات و تاثیرات موثر بر جسم و روان فرد می گذارد به گونه ای که موجبات خشونت، پرخاشگری و انحرافات اجتماعی را در شخص ایجاد می نماید. ممکن است زمانی افراد در شرایط گوناگون باتوجه به بیماری خویش دست به اعمال مجرمانه زده و سبب بروز خسارت بر جان، مال و... اشخاص دیگر گردند و در نهایت نیز مسئولیت ناشی از ارتکاب جرم خویش را نیز متحمل شوند با توجه به بالابودن موارد بیماری در سنین فعال جامعه و تاثیرات نامطلوب آن بر زندگی افراد، شناسایی بهتر و بررسی دقیق تر این بیماری و شناخت نقش بیماری صرع منجر به رفتار مجرمانه بر درجات از اهداف این پژوهش می باشد. از منظر سیاست جنایی رویکرد مقابله ای با بیماران صرع باید مبتنی بر پاسخ های افتراقی باشد و اینکه قانونگذار تمامی بیماری هایی که به نوعی موجب اختلال اراده می شوند را در قالب جنون مطرح کرده و ابتلای به آن را موجب فقدان مسوولیت کیفری دانسته است چرا که جنون در مفهوم حقوق کیفری با جنون در مفهوم روان پزشکی متفاوت بوده و بسیاری از بیماری های منجر به اختلال روانی در مفهوم جنون جای نمی گیرند از طرف دیگر رویکرد قانونگذار در برخورد با جنون بدین شکل است که یا به طور کلی بیمار را از مسوولیت کیفری مبرا می داند و یا قائل به مسوولیت کیفری اوست در حالی که در این زمینه باید قانونگذار قائل به درجه بندی باشد تا ذهن قضات محترم آثار همه بیماری ها را لحاظ کند.
خلاصه ماشینی:
از منظر سیاست جنایی رویکرد مقابله ای با بیماران صرع باید مبتنی بر پاسخ های افتراقی باشد و اینکه قانونگذار تمامی بیماری هایی که به نوعی موجب اختلال اراده می شوند را در قالب جنون مطرح کرده و ابتلای به آن را موجب فقدان مسوولیت کیفری دانسته است چرا که جنون در مفهوم حقوق کیفری با جنون در مفهوم روان پزشکی متفاوت بوده و بسیاری از بیماری های منجر به اختلال روانی در مفهوم جنون جای نمی گیرند از طرف دیگر رویکرد قانونگذار در برخورد با جنون بدین شکل است که یا به طور کلی بیمار را از مسوولیت کیفری مبرا می داند و یا قائل به مسوولیت کیفری اوست در حالی که در این زمینه باید قانونگذار قائل به درجه بندی باشد تا ذهن قضات محترم آثار همه بیماری ها را لحاظ کند.
2- مسوولیت کیفری در بیماران مبتلا به صرع 1-2 واكنش حقوق كيفري ايران نسبت به بيماری صرع در مرحله پيش از وقوع جرم با بررسي قوانين و مقررات كيفري در ايران به ويژه ماده 149 قانون مجازات اسلامی 1392 كه بيان نموده : «هرگاه مرتكب در زمان ارتكاب جرم دچار اختلال رواني بوده به نحوي كه فاقد اراده يا قوه تمييز باشد مجنون محسوب مي شود و مسؤوليت كيفري ندارد».
لازم به ذکر است که در این مورد مبتلا بودن به بیماری صرع حین ارتکاب جرم با وحدت ملاک از بند الف و ب ماده 292 قانون مجازات اسلامی جنایت در موارد زیر خطای محض محسوب می شود: الف- در حال خواب و بیهوشی و مانند آن ها واقع شود ب- به وسیله غیر و مجنون ارتکاب یابد پ- جنایتی که در آن مرتکب نه قد جنایت بر مجنی علیه را داشته باشد و نه قصد ایراد فعل واقع شده بر او را.