حسبحال - مجله ارمغان ادب و هنر

"از نامه‌های محسن میرزای سلطانی حسبحال هیچ خبرداری که بر سرما چه گذشت؟گرما رفت،تابستان گذشت،پاییز رسید،شعبان شد،رمضان آمد. قیل لی ذاک اول الرمضان‌ لیتنی مت آخر الشعبان کار باده نوشان تباه گشت و روزگارشان سیاه شد. در میخانه ببستند،باب مسجد گشودند. در میخانه ببستند خدایا مپسند هک‌ در خانهء تذویر و ریا بگشایند. بساط باده برچیدند،سجاده عبادت و ریا گستردند، مغنی رفت. مؤذن آمد،رفیقان توبه جمع گشتند،حریفان می‌چنگ و نی پراکندند واعظان بی‌سواد بر منبر جستند و رندان ساغر شکستند،مستان در خمار مسکراتند و مخموران در حالت سکرات،مطربان خاموش و مقریان بخروش آمدند،در مساجد صف جماعت می‌بندند و در منابر کف طاعت برای نجات بلند میکنند،قومی یکماهه‌ عابد شوند و گروهی سی روزه زاهد،طائفه‌یی من اول اللیل الی آخر الفجر در عبادت که اجر زیادت برند و زمره‌یی از سپیدهء بام تا سیاهی شام در طاعت که بهشت‌ عنبر سرشت و حور و قصور یابند،تا چه پسند و چه در نظر آید."