چکیده:
جنگهای مادی (دولت هخامنشی با یونانیان) از مهمترین سرفصلهای تاریخ دورۀ باستان است. مهمترین مسئله در بررسی این جنگ کمبود و یکطرفه بودن منابع است. در حالیکه هیچ منبع ایرانی و شرقی سخنی از این جنگ نزده، منابع یونانی (در رأس آنان هرودت) به تفصیل جزئیات آن را شرح دادهاند. اما هرودت به دلیلی ناروشن کتاب خود را با نبرد موکاله و محاصرۀ سِستوس (479 پ.م) به پایان رسانده است. دیگر منابع یونانی روایتهایی آشفته از این جنگها به یادگار گذاشتهاند که بررسیِ جنگها پس از نبرد موکاله را دشوار میکند. بر اساس روایت یونانی، با شکستِ هخامنشیان در نبردِ موکاله و سِستوس حضورِ دریایی پارسیان در آبهای اژه به پایان رسید و چیرگیِ دریایی بر شاهراهِ آبی مدیترانه به دریای سیاه و کرانههای غربی آسیای صغیر (ایونیه) از دست رفت، اما بررسیهای انجام شده در این پژوهش نشان میدهد که دولت هخامنشی همچنان پایگاههای دریایی مهمی در مدیترانه داشت که به ادامه درگیریها تا سه دهه پس از نبردِ موکاله انجامید، تا اینکه سرانجام دو طرف به صلح کالیاس (449 پ.م) تن دادند.
Greco-Persian Wars are among the most important events of ancient history. The most important issue regarding studying these wars has been the scarcity of sources. While no Persian or Asian sources have mentioned these wars, Greek sources have detailed them. Herodotus ends his book with the battle of Mycale and the siege of Sestos (479 BC). Other Greek sources retell scattered accounts on these wars that make it difficult to study them after the Battle of Mycale. It is told that the Achaemenids’ defeat at the Battle of Mycale and Sestos terminated the Persians’ naval presence in the Aegean waters, and the maritime dominance over the main Mediterranean passage to the Black Sea and the western coast of Asia Minor (Ionia) was put an end to. But this article argues that the Achaemenids still had important bases in the Mediterranean sea which enabled them to continue the conflicts up to three decades after the Battle of Mycale until the two sides agreed to a peace called Peace of Callias (449 BC).
خلاصه ماشینی:
بر اساس روایت یونانی، با شکست هخامنشیان در نبرد موکاله و سستوس حضور دریایی پارسیان در آب های اژه به پایان رسید و چیرگی دریایی بر شاهراه آبی مدیترانه به دریای سیاه و کرانه های غربی آسیای صغیر (ایونیه ) از دست رفت ، اما بررسیهای انجام شده در این پژوهش نشان میدهد که دولت هخامنشی همچنان پایگاه های دریایی مهمی در مدیترانه داشت که به ادامه درگیریها تا سه دهه پس از نبرد موکاله انجامید، تا اینکه سرانجام دو طرف به صلح کالیاس (٤٤٩ پ .
موضوع مورد نظر در این مقاله یعنی حضور هخامنشیان در ایونیه پس از نبردهای موکاله و سستوس بیشتر به صورت جنبی در آثاری که به تاریخ نظامی یونان شامل موضوعاتی چون اتحادیۀ دلوس (یا امپراتوری آتن )، آتن در دورة کیمون و پریکلس )Pericles(، جنگ پلوپونزی میان آتن و اسپارت و همچنین پژوهش هایی که به صلح کالیاس پرداخته اند، بررسی شده است .
B. C ٣٣٨-٧٠٠(، تامسون ) The Peace of Callias in the Fourth ,١٩٨١ Thompson Century(، میستر ) Die Ungeschichtlichkeit des Kalliasfriedens und ,١٩٨٢ Meister deren historische Folgen(، فاینلی )Politics in the Ancient World ,١٩٨٣ ,Finley(، بادیان )The Peace of Callias ,١٩٨٧ Badian(، بسورث ) ,Plutarch ,١٩٩٠ Bosworth Callisthenes and the Peace of Callias(، هالند )٢٠٠٥ Holland( و کاکول ) ,Cawkwell The Greek Wars: The Failure of Persia ,٢٠٠٦( همه از نگاهی یونان شناسانه به بحث در این مورد پرداخته اند و پژوهش های آنان نیز تا حدودی رویکردی یونان محور )Hellenocentrism(١ دارند.