چکیده:
کودکان آیندهسازان جامعه هستند و تعلیم و تربیت صحیح آنها موجب صحت و سلامت اجتماع است؛ لذا به هر ترتیبی که شخصیت آنها ساخته شود، جامعه انسانی نیز همان شخصیت را خواهد داشت. به همین دلیل توجه به نیازها و حمایت از این قشر در مرکز توجه بسیاری از جوامع پیشرفته قرار دارد و نگرانی از آزار کودکان باعث تدوین و اجرای قوانین حمایتی در این زمینه شده است، زیرا آنچه امروزه نگرانی فعالان حقوق کودک یا کسانی که در این زمینه احساس مسئولیت میکنند را برانگیخته، آزار کودکان است به.همین دلیل قوانین و کنوانسیون های زیادی در دنیا به کودکان اختصاص داده شده است تا از حقوق آن ها دفاع کنند. در این پژوهش با توجه به بررسیهای انجام شده می توان چنین نتیجه گرفت که سیاست کیفری ایران نسبت به جرایم علیه آزادی و تمامیت معنوی کودکان، در چهار جنبه ی آدم ربایی و مخفی کردن طفل، تعویض طفل، سوء استفاده از کودکان برای تکدی گری و سوء استفاده از کودکان در کار مورد توجه قرار گرفته است. در مورد اسناد بین المللی، که اهمیت جایگاه و نقش کودکان سبب توجه روز افزون به آنان شده است. در چند دهه ی اخیر بسیاری از اسناد و اجلا س های حقوق بشری ضمنا یا مستقلا به حقوق آن ها پرداخته، برای تامین مصالح عالیه کودکان، تکالیف و تعهداتی بر دوش دولت ها و خانواده ها نهاده اند.
خلاصه ماشینی:
در این پژوهش با توجه به بررسیهای انجام شده می توان چنین نتیجه گرفت که سیاست کیفری ایران نسبت به جرایم علیه آزادی و تمامیت معنوی کودکان، در چهار جنبه ی آدم ربایی و مخفی کردن طفل، تعویض طفل، سوء استفاده از کودکان برای تکدی گری و سوء استفاده از کودکان در کار مورد توجه قرار گرفته است.
اول اینکه مجازات تعیین شده با جرم متناسب نیست و فرد کودک آزار در صورت محکومیت به تحمل شش ماه حبس محکوم می شود؛ در صورتی که در کشورهای مترقی جرایم علیه کودکان مجازات شدیدی دارد و افکار عمومی را قانع می کند و به معنای واقعی کلمه، بازدارنده است و والدین به خود اجازه نمی دهند که کودک را مورد آزار قرار دهند؛ چون قانون به شدت از کودک حمایت می کند.
کودک آزاری ناشی از ترک فعل در این موارد برگیرنده ترک فعل هایی است که منجر به مخاطره افتادن سلامت جسمانی و روانی کودک می گردد، که در برخی قوانین به صراحت بدان اشاره و جرم تلقی شده است، از جمله ماده 4 قانون حمایت از کودکان و نوجوانان، نادیده گرفتن عمدی سلامت، بهداشت روانی و جسمی و ممانعت از تحصیل کودکان و نوجوانان را ممنوع دانسته و مستحق مجازات می داند(5).
تا آن که «در آذر ماه سال 1381 تحت تاثیر بافته های روان شناختی، جرم شناختی و جامعه شناختی در زمینه ی حمایت از کودکان و کاهش و پیشگیری از کودک آزاری، قانونی با عنوان قانون حمایت از کودکان و نوجوانان» به تصویب نمایندگان مجلس شورای اسلامی رسید، این قانون از جهت این که برای اولین بار اصطلاح « کودک آزاری» را وارد ادبیات حقوقی کیفری ایران کرد و برای اولین بار تعریف و ذکر مصاديقش اقدام نمود بسیار حایز اهمیت می باشد».