چکیده:
حق تغذیه یکی از حقوق اساسی و بنیادین هر شخص است. انسان برای اینکه بتواند از سایر حقوق خود بهرهمند شود و آنها را محقق کند، ابتدا بایستی از لحاظ غذایی تأمین شود، زیرا بدون تأمین و رسیدگی به این حق و نیاز غریزی انسان زنده نخواهد ماند که بتواند از سایر حقوق بشری خود بهرهمند شود. حق تغذیه در میان حقوق بشری عنوان مجزا و جداگانهای ندارد و یکی از حقوق زیر مجموعه حقوق اقتصادی و اجتماعی است که تحت عنوان حق بر استانداردهای مناسب زندگی از جمله 'حق بر غذا' شناخته میشود. نتایج این تحقیق نشان میدهد که علاوه بر اهمیت همگانی حق تغدیه، کودکان به دلیل وضعیت سنی و جسمانی که دارند، تغذیه آنها از اهمیت بیشتر برخوردار است. تغذیه کودک با سایر حقوق او به ویژه حق آموزش ارتباط نزدیکی دارد. اینها از جمله مواردی هستند که حق تغذیه را به یکی از مهمترین حقوق انسانی تبدیل میکند که بایستی به آن توجه شود و نقض آن مورد پیگیری و رسیدگی قرار گیرد.
The right to food is one of the basic and fundamental rights for every person. In order to be able to benefit from other rights, people’s nutritional needs must first be satisfied. Without securing and attending to this right and innate need, a human will not be able to live and benefit from the rest of human rights. The right to food is not a separate and distinct topic, it's one of the subsets rights of economic and social rights that are recognized under the title of right to adequate standards of living including right to food. The result of this research shows that in addition to the universal importance of right to food and nutrition, children’s nutrition is more important because of their age and health status. Child nutrition as well as other rights, particularly right to education is very closely related. These are the things that turn the right to food into one of the most important human rights that requires attention, infringement on which should be followed up and investigated.
خلاصه ماشینی:
حق تغذيه يا حق بر غذا در ميثاق بين المللي حقوق اقتصادي، اجتماعي و فرهنگي عنوان مستقلي ندارد و در بند ١ ماده ١١ ميثاق فوق الذکر با عنوان «استاندارد مناسب زندگي» آمده است : «کشورهاي طرف اين ميثاق حق هرکس را به داشتن سطح زندگي مناسب و کافي براي خود و خانواده اش شامل خوراک، پوشاک و مسکن کافي و همچنين بهبود مداوم شرايط زندگي به رسميت ميشناسد.
از نظر گزارشگر ويژه حق تغذيه سازمان ملل ( UN Special Reporter on the Right to Food) حق دسترسي به غذا عبارت است از: حق دسترسي به طور منظم ، دائمي و بدون محدوديت ، چه به طور مستقيم و چه از طريق خريد مالي، به لحاظ کمي و کيفي مناسب و غذاي کافي که به سنت هاي فرهنگي مردم مصرف کننده تعلق دارد که باعث اطمينان از سلامت جسمي و رواني، زندگي فردي و اجتماعي و اميدواري و زندگي بدون ترس را ايجاد ميکند و اين تعريف کميته و گزارشگر ويژه از از اين نظر نقطه اشتراک دارند که هر دو بر بر تعريف امنيت غذايي ارائه شده توسط دولت هاي شرکت کننده در برنامه عمل اجلاس جهاني ١٩٩٦ تأکيد ميکنند (٦).
نمايندگان ١٣٥ کشور در سال ١٩٧٤، اعلاميه جهاني ريشه کن کردن گرسنگي و سوءتغذيه را صادر کردند که رسما در تأييد اين مسأله است که هر مرد، زن و کودک حق دارند که از گرسنگي و سوءتغذيه به منظور توسعه استعدادهاي جسمي و ذهني رها باشند و اذعان ميدارند که دولت ها ملزم اند تا علاوه بر کار فردي و جداگانه ، با يکديگر براي توليد بيشتر غذا و توزيع مؤثرتر و مناسب و کافيتر غذا بين کشورها و درون کشورها، همکاري داشته باشند (٤).