چکیده:
تفکر جادویی همراه با تفکر جانپنداری (آنیمیزم) اندیشهای فراگیر در میان تمام جامعههای آغازین بوده است و احتمالاً بشر از سپیدهدم تاریخ با جادو آشنایی داشته است. انسان اولیه میپنداشت نامها بخشی از هویت و وجود اوست و همیشه سعی بر پنهانساختن آن داشت. در واقع، همان طور که فریزر میگوید او «پیوند ذاتی و واقعی» بین نام و خودش را باور داشت. در این پژوهش به تأثیر تکوینی، مینوی و جادویی کلمههای خاص و نه معادلها و مفهومهای آن در 39 کتاب عهد عتیق پرداخته میشود که منعکسکنندۀ آیینها و باورهای قوم عبرانی در بازۀ زمانی 1200 سال پیش از میلاد مسیح است. بنا بر مستندات مکرر کتاب مقدس، «کلمه» وظیفۀ اساسی را در آفرینش، نابودی و تداوم هستی بر عهده دارد. کلمه در یهودیت موجودی متشخص است که یهوه به واسطۀ آن جهان را آفرید. بر زبانآوردن نام یهوه جنبۀ تابویی دارد. خود یهوه آنچه را میخواست، «میگفت» و آن چیز آفریده میشد. خداوند به واسطۀ کلامش فرمان میدهد. کلمه از سوی انسان نیز اگر با الفاظ عبری و دیگر شرایط دقیق آن گفته شود، میتواند بر ارادۀ متعال مؤثر واقع شود و گویندۀ کلمات را به خواستهاش برساند.
Magical thinking, along with animism, has been a pervasive thought among all early societies, and humans have probably been acquainted with magic since the dawn of history. Early man thought letters were part of his identity and existence and always tried to hide them. Indeed, as Frazer says, the early man believed in substantial connection between himself and his name. This article, have dealt with the concrete, unseen & Divine impact of some words, not equations and concepts of them, in 39 books of the Old Testament, which reflect the traditions and beliefs of the Hebrew tribes in parentheses period of 1200 years BC. According to many verses of Bible, the “Word”, play an essential role on creation, destruction and permanence of Existence. In Judaism, the word of “Jehovah” is a distinctive being by which God had created the world. Pronouncing the name of the Jehovah is taboo & forbidden. Jehovah Himself created everything after “saying” whatever He had wanted. God commands by His Word. Man could influence God’s Will by exact pronunciation of some Hebrew word & other special circumstances.
خلاصه ماشینی:
٤. تشخص بخشی به کلام یهوه در مورد قدرت کلام یهوه و تأثیر مینوی آن در آفرینش و تدبیر هستی نمونه های بسـیار دیگری نیز مطرح است که برای اختصار، در برخی موارد، تنهـا بـه آیـات آن ارجـاع داده میشود: «همچنان کلام من که از دهانم صادر گردد، خواهد بود نزد من ، بی ثمر نخواهـد برگشت ؛ بلکه آنچه را خواستم بجـا خـواهم آورد و بـرای آنچـه آن را فرسـتادم، کـامران خواهــد گردیــد» [اشــعیا، ٥٥: ١١]؛ [مزامیــر، ١٤٨: ١ و ١٤٨: ٥]؛ [٧، ص١٦٩-١٧٠]؛ [همان ، ص٧٢ و ص٧٦]؛ در تمام این آیات و نیایش هایی که مطرح شـده ، نقـش اصـلی کلام خداوند در آفرینش و تدبیر هستی قابلِ ملاحظه است ؛ چنان که در ابتـدا او آفریـد و اکنون از آنها مراقبت میکند و هنوز با کلام خویش به هدایت و فرمانروایی میپـردازد.
در آیـات اول به روشنی ، کلام جان بخشی میشود و از سوی خداوند میآید و از قول او نقـل مـی کنـد؛ همچنین ، دیگر این خدا نیست که خود را بـر آنهـا ظـاهر سـازد،؛ بلکـه کـلام خـود را میفرستد و کلام از جانب او میگوید.
با توجه به این اندیشه و عقیده درموردِ نام خدا که آفرینش به آن نسـبت داده شـده است و قدرتی که دارد، در بین انسان ها نیز دارای چنین قدرتی تصور مـی شـود.
B. , (1908) , A Dictionary Of the Proper Names of the Old and New Testament Scriptures, being and Accurate and Literal Translation from the Original Tongues, Boston.