چکیده:
هوش هیجانی با بـه کـارگیری مهارتهای اجتماعی میتواند به سـازگاری اجتمـاعی فرد کمک کنـد و در ایـن رابطـه از رفتارهـایی نظیـر همکاری، مسوولیت پذیری، همـدلی، خویشـتنداری و خوداتکایی استفاده کنـد.افراد با سازگاری مثبت قادر به انطباق موثر با نیازهـای زندگی هستند، اما افراد با سازگاری منفی راهبردهـای انطباقی نامناسب دارند و یا فاقد مهارتهـای انطبـاقی لازم هستند.مقاله حاضر با هدف «بررسی رابطه بین هوشهیجانی و سازگاری اجتماعی دانشآموزان دختر» صورت گرفتهاست.در این مقاله از روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی استفاده شد.جامعه آماری مورد مطالعه در این مقاله کلیه دانشآموزان دختر مقطع متوسطه بود.برای جمعآوری دادههای مورد نیاز، پرسشنامه هوشهیجانی شوت و مقیاس سازگاری اجتماعی بل بهکار رفته است.نتایج نشان داد که بین هوشهیجانی و مولفههای آن (ارزیابی هیجانی، تنظیم هیجانی، ابراز هیجانی و به کارگیری هیجان) با سازگاری اجتماعی رابطه مثبت و معنیدار وجود دارد و مولفههای ارزیابی هیجانی و ابراز هیجانی بهترین پیشبینیکننده سازگاری اجتماعی هستند.
خلاصه ماشینی:
بند ششم: سازگاری اجتماعی سازگاري اجتماعي، به وضعيتي اطلاق ميشود كه افراد خود را به تدريج و از روي عمد يا غير عمد تعديل مي كنند تا با فرهنگ موجود سازگاري نمايند، هدف عمده و اصلي اجتماعي شدن هماهنگي فرد با محيط اجتماعي است تا با ارتباط سالم و مؤثري كه بين فرد و جامعه برقرار مي شود، زمينه رشد شخصي فراهم گردد.
بخش دوم: مبانی نظری پیرامون سازگاری اجتماعی بند اول: نظام و ساختار اجتماعي يك نظام اجتماعي، مجموعهاي از كنشگران فردي است كه در موقعيتي كه دست كم جنبه فيزيكي يا محيطي دارد، با يكديگر كنش متقابل دارند و رابطهي شان با همديگر و محيط بواسطهي يك نظام ساختاربندي شدهي فرهنگي و نمادهاي مشترك مشخص ميشود (پارسونز، 1951؛ نقل از ريتزر؛ ترجمه محسن ثلاثي، 1387، ص134).
اين اصطلاح معمولاً به سازگاري روانشناختي يا اجتماعي اشاره دارد و با معناي ضمني مثبت، زماني به كار گرفته مي شود كه فرد در يك فرآيند مستمر براي ابراز استعدادهاي خود واكنش نسبت به محيط و در عين حال در جهت تغيير آن به گونهاي مؤثر و سالم درگير است (ربر، 1995، به نقل از صديق اورعي، 1379).
ب- سازگاري اجتماعي سازگاري اجتماعي به وضعيتي اطلاق ميشود كه افراد خود را به تدريج و از روي عمد يا غيرعمد تعديل ميكنند تا با فرهنگ موجود سازگاري نمايند، هدف عمده و اصلي اجتماعي شدن هماهنگي فرد با محيط اجتماعي است تا با ارتباط سالم و مؤثري كه بين فرد و جامعه برقرار ميشود، زمينه رشد شخصي فراهم گردد.