چکیده:
معنویت عاشورایی، آنگاه که در منظومه معرفتی و دستگاه معارفی _ رفتاری اباعبدالله الحسین (ع) معنا شده و مبنا یابد، دارای مراتب تشکیکی و ساحات (ابعاد عرضی) و سطوح (اعماق طولی) فراوانی خواهد بود. در سلوک معنوی متقوم بر آموزههای حسینی دانایی و دارایی پایه توانایی، علم صائب و اخلاق صادق مبنای عمل صالح، سلوک فردی و اجتماعی عامل جامعیت کنشی، با مبانی معرفتی _ توحیدی، عبودیتی _ حبی و با شروطی چون پیراستگی از رذایل و آراستگی به فضایل، قلب سلیم و پارسایی سلوکی تحقق یابندهاند. در هندسه معنویت عاشورایی غیر ازمبانی و شروط به کارکردهای آن نیز اشاره شده است.
در نوشتار حاضر، به پرسش «معنویت عاشورایی در آموزههای حسینی دارای چه معنا، مبنا، شروط و کارکردهایی است» پاسخ داده شده است و فرضیه کمال و جامعیت معنویت در منظومه معرفتی امام حسین (ع) به عنوان مصباح هدایت و کشتی نجات تبیین میشود.
Imam al-Husayn's modes of behavior yields to finding out Ashura-oriented spirituality, hence of various and multitude of tiers and aspects. As such, it can always be interpreted in a multitude of ways to illustrate the comprehensiveness of his modes of behavior. The present paper attempts to manifest the relevant bases, meanings, implications, conditions, and performances, all leading to the notion that he has truly been the guiding light to felicity and salvation.
خلاصه ماشینی:
زیرا معرفةالله در ظل و ذیل معرفت به امام _ که انسان کامل و خلیفةالله و آیینهدار جمال و جلال الهی است _ ممکن خواهد بود و حسین بن علی( در حقیقت پیوند وجودی «خدا» و «امام» را برای سالکان کوی معنویت صائب و صادق روشن ساخت و روح حاکم بر این سخن سدید، این است که سلوک الی الله منهای «امام» امکانناپذیر است؛ 1 چنانکه امام در آغاز قیام خویش فرمود: مَنْ کَانَ بَاذِلًا فِینَا مُهْجَتَهُ وَ مُوَطِّناً عَلَی لِقَاءِ اللَّهِ نَفْسَهُ فَلْیَرْحَلْ مَعَنَا.
ولایت داشتن و ولیّ خدا شدن در معنویت عاشورایی که توحیدی _ عبودی و مبتنی بر حب به خداست، انسان معنوی به مقام ولایت الهی دست یافته و ولیّ الله میگردد؛ بدین معنا که او عالم و آدم را تحت ولایت حق دیده و به قرب وجودی با او دست یافته و توحید و ولایت را یکجا در متن حیات طیبهاش متجلی ساخته است؛ چنانکه امام حسین( فرمود: مَنْ عَرَفَ حَقَّ اَبَوَیْهِ الْأفْضَلَیْنِ: مُحَمَّدٍ وَعَلّیٍ وَاَطاعَهُما حَقَّ طاعَتِهِ، قیلَ لَهُ:تَبَحْبَحْ فی اَیِّ جِنانٍ شِئْتَ؛ (همان: 590/ ح589) کسی که حق دو پدر برتر [از پدر طبیعی] خود، یعنی حضرت محمّد( و علی( را بشناسد و آنها را آنطور که شایسته است اطاعت کند، به او گفته میشود در هر جای بهشت که دوست داری فرود آی و جای بگیر.