چکیده:
اسلام، آئین جهانی و مکتبی زنده و پویاست که اصلاح نظامهای اجتماعی و اقتصادی را به شیوهای خاص دنبال و هدایت میکند. پیامبر اکرم (ص) و ائمه (علیهم السلام) قرآن کریم را در این راه معیار و اساس کار خود قرار میدهند؛ آنان همواره برای تایید سخنان و بیان معارف خویش به آیات الهی تمسک جستهاند. در این پژوهش ما با روش توصیفی و تحلیلی مجموعهای از استشهادات قرآنی که در بیان بیبدیل و ارزشمند قیام امام حسین (ع) آمده است را بررسی و تحلیل میکنبم. امام (ع) با بیان این آیات از قرآن کریم موقعیت و جایگاه خود را در برابر بنی امیه به تصویر میکشد که در حقیقت امام (ع) به بیان جایگاه حق و باطل میپردازد و یکی از اهداف اصلی قیام خود را دعوت به قرآن و سنت پیامبر اکرم (ص) قلمداد میکند و در این راستا نقش بینظیر و مهم امامت و رهبری را روشن ساخته است.
The movement initiated by Imam al-Husayn was inspired by his profound appreciation of the Holy Quran through and through. As he himself was a manifestation of the noble Quranic teachings, his behavior was always inspired and directed by Quranic principles.
خلاصه ماشینی:
پیامبر اکرم( و ائمه( قرآن کریم را در این راه معیار و اساس کار خود قرار میدهند؛ آنان همواره برای تأیید سخنان و بیان معارف خویش به آیات الهی تمسک جستهاند.
(قصص/ 21) شب جمعه، سوم شعبان امام( قبل از حرکت وارد مکه شد و این آیه را تلاوت فرمود: و چون رو به سوی مدائن نهاد [موسی] با خود گفت: امید است که خدا مرا به راه راست هدایت و راهنمایی کند.
(غافر/ 27) فراموش نشود که امام حسین( در پایان وصیتنامه خود به برادرش محمد حنفیه، پس از آنکه هدف خود را از قیام، اصلاح امر امت و امر به معروف و نهی از منکر در مقابل حاکمان فاسد اعلام میکند، با اشاره به سر گذشت حضرت هود( این آیه از قرآن کریم را تلاوت میکند: توفیق من جز به یاری خدا نیست؛ فقط بر او توکل کردهام و فقط به سوی او بازمیگردم.
امام حسین( هنگامی که اصل دین را در مسیر نابودی مشاهده کردند، حرکت انقلابی خویش را که همان جهاد فی سبیلالله است، آغاز کرد و در این راه، تمام هستی خویش را فدای احیای آموزههای اسلامی نمود.
امام حسین( نیز یکی از دلایل خود را وجوب قیام علیه سلطان ستمگر دانسته، میفرماید: هر کس حاکم ستمگری را ببیند که حرام خدا را حلال کرده، عهد الهی را نادیده گرفته، باروش پیامبر( مخالفت و در میان مردم، به ظلم و گناه عمل میکند و علیهاو سخنی نگوید و شورشی نکند، بر خدا لازم است که او را به جایگاه خود (جهنم) ببرد.