چکیده:
شعر کدام است؟ سؤال بنیادینی که بارها در علوم مختلفی چون فلسفه، ادبیّات و زبانشناسی مطرح شده و پاسخهایی یافته است. در این مقاله تلاش شده است تا با استفاده از پدیدارشناسی هایدگری به این سؤال اساسی پاسخ داده و بر همین مبنا، حوزه و موضوع علم ادبیّات شناسایی شود. بررسیها نشان میدهد آنچه هایدگر از آن با تعبیر «خانۀ وجود» یاد میکند، زبانی است که از هستی به گوش انسان میرسد و این همان فهمها و شناختهای انسان است. آنچه از فهمها و گشایش هستی به گفتِ انسانی درآید، «سخن» و زبان انسان را میسازد. شعر، بیان و بروز فهمهای جدیدی است که پیش از این، در سخن انسان نبودهاند. شعر، سخنی است که هستنده را متفاوت از پیش مکشوف میکند و فهم جدیدی برای انسان به همراه دارد. چون شعر مکرّر شود و کاربرد عام یابد، فهم و دریافت شخصی، همگانی و عمومی میشود. سخن انسان همیشه در طیفی از پیشداشتگی و جدیدبودن، خلّاقیّت و ناخلّاقیّت، شعر و سخن روزمره قرار دارد. فهمها در سخن انسانی به اشتراک گذاشته میشوند و شعر امکان به اشتراکگذاشتن فهمهای جدید است. شعر، زباندارکردنِ فهمهای بیزبان و موجب افزایش و گسترش فهمها و زبان عمومی است. لازم است علم ادبیّات به وجه خلّاقانه و زبانساز شعر بیشتر توجّه کند و جهت پیشرفت و گسترش زبان برای سخنهای خلّاقانه و جدیدی که بنیادهای ادبی را ترک میکنند، بیشتر ارزش قائل شود.
Begin and end of poetry (in Heidegger’s phenomenology) Abstract What is poetry? It is the main question that has been raised in philosophy, literature, and linguistics fields, and a group of experts has answered it. The present article answered this question by Heidegger's phenology and based on this the field and subject of literary science have been identified. Studies have shown that what Heidegger called as the "house of existence" is the language that reaches the human ear from existence, and this is the consciousness and cognition of man. What human beings express from the understandings and openness of existence creates "speech" and human language. Poetry is the impression and expression of new understandings that have not expressed in a human speech before, it is a word that reveals the universe differently and brings a new comprehension to human beings. Due to poetry is repeated and used in general, a personal understanding becomes public. Human speech is always in a range of leadership and innovation, creativity and creativity, poetry and everyday speech. Comprehensions are shared in human speech, and poetry is an opportunity to share new insights. Poetry makes the language comprehensible and increases and expands understandings and general language. It is essential for the science of literature to pay more attention to the creative and linguistic aspect of poetry and to give more value to the creative speeches and new discourses, that leave the literary foundations, to develop and expand the language.
خلاصه ماشینی:
بررسيها نشان ميدهد آنچه هايدگر از آن با تعبير «خانۀ وجود» ياد ميکند، زباني است که از هستي به گوش انسان ميرسد و اين همان فهم ها و شناخت هاي انسان است .
باهم -آنجا-هستن ذاتاً پيشاپيش در هم -يافت حالي و هم -فهمي آشکار است » (هايدگر، ١٣٩٣: ٢١٦)، نشان ميدهد که اصوات و امکانات زباني محمول هايي نيستند که موضوع ها را بر خود سوار کنند و از يک سوژه به سوژة ديگر انتقال دهند، بلکه زبان و امکانات زباني در جهاني مشترک وجود دارند و همۀ زبانگران آن را در دست دارند و گفتار بر پايۀ اين پيش داشته هاي موجود در جهان مشترک صورت ميپذيرد؛ همان طور که وجود اشياء در جهان مشترک اجازة ديد مشترک از آن ها را ميسّر ميسازد، اشيايِ زباني در جهان زباني مشترک، دريافت مشترک را ممکن ميسازند.
به نظر ميرسد زبان در انديشۀ هايدگر به دو معني وجود دارد: يکي زبانِ انساني است که شعر را پاسداري ميکند؛ اين زبان در هستي و زمان تشريح شده است و ادارکات و دريافت هاي شاعرانه در اين زبان مفهوم مند و ماندگار ميشوند.
سخني که به گفت کسان درميآيد، بنيادهاي همگاني و پيش داشته را در خود دارد و آنچه براي همگان دريافتني است ، در سخن و يا به عبارتي زبان همگان جاي ميگيرد.
وقتي انسان خودش ميشود، بنيادهاي جمعي در او کم رنگ و شنواي صداي متفاوت هستي ميشود؛ در اين حال ، چنانچه فرد دريافت هاي خود را به سخن درآورد، شعر سروده ميشود.