چکیده:
در قرن حاضر توسعه پایدار در تمامی ابعاد جامعه مورد توجه است و یکی از مباحث مهم در قرن 20 ام و قرن حاضر توجه به مقوله پایداری در زمینههای اجتماعی، فرهنگی، زیستمحیطی و اقتصادی بوده است. یک سری راهکارهایی برای رسیدن به توسعه پایدار باید اتخاذ شود که از آن میتوان به توسعه پایدار در محلهها و مجتمعهای مسکونی اشاره کرد. پایداری اجتماعی یکی از کلیدیترین و مهمترین موارد در برنامهریزی شهری و مجتمعهای مسکونی میباشد. پایداری اجتماعی مجتمعهای مسکونی وضعیتی میباشد که در آن ساکنان از وضعیت زندگی در مجتمع خود راضی باشند. به عبارتی پایداری اجتماعی میتواند بهرهوری از مجتمعهای مسکونی را به حداکثر برساند هدف اصلی این تحقیق ارزیابی و سنجش شاخصهای پایداری اجتماعی در مجتمع مسکونی A. P. S شیراز میباشد روش تحقیق حاضر توصیفی تحلیلی میباشد و جمعآوری دادههای اصلی تحقیق از طریق پرکردن پرسشنامه و یا مصاحبه با ساکنان انجام شده است. جامعه آماری تحقیق حاضر را ساکنان محدوده تشکیل میدهند که بر اساس فرمول کوکران 100 نفر از آنها به صورت تصادفی انتخاب شدهاند. در این مقاله شاخصهای امنیت، مشارکت اجتماعی، سرزندگی و هویت به عنوان شاخصهای ارزیابی پایداری اجتماعی مجتمع مسکونی انتخاب شدهاند. یافتههای تحقیق نشان میدهد میتوان پایداری اجتماعی این مجتمع را در سطح متوسطی یا نیمه پایدار ارزیابی کرد به طوری که از میان شاخصهای انتخاب شده، شاخص امنیت با میانگین 92/ 3 در سطح پایداری مطلوبی قرار دارد و شاخص سرزندگی در محیط با میانگین 3، شاخص هویت با میانگین 3/ 3 و شاخص مشارکت اجتماعی با میانگین 09/ 3 در سطح پایداری متوسطی قرار دارند و عواملی که پایداری اجتماعی در این مجتمع را تهدید میکنند باید مورد توجه برنامهریزان، طراحان، و مدیران قرار گیرد.
خلاصه ماشینی:
یافتههای تحقیق نشان میدهد میتوان پایداری اجتماعی این مجتمع را در سطح متوسطی یا نیمه پایدار ارزیابی کرد به طوری که از میان شاخصهای انتخاب شده، شاخص امنیت با میانگین 92/3 در سطح پایداری مطلوبی قرار دارد و شاخص سرزندگی در محیط با میانگین 3، شاخص هویت با میانگین 03/3 و شاخص مشارکت اجتماعی با میانگین 09/3 در سطح پایداری متوسطی قرار دارند و عواملی که پایداری اجتماعی در این مجتمع را تهدید میکنند باید مورد توجه برنامهریزان، طراحان، و مدیران قرار گیرد.
با توجه به اینکه مسکن یکی از مسائل حاد کشورهای در حال توسعه میباشد از یک سو رشد جمعیت شهرنشین و تامین سرپناه برای مردم و از سوی دیگر فقدان منابع کافی، نداشتن برنامهریزی مسکن و ضعف مدیریت اقتصادی و سایر نارساییهایی که در زیر ساخت اقتصادی وجود دارد این کشورها را به شکل غامض و چند بعدی دراورده است.
7- تقویت توان مناطق مختلف شهری، در راستای جلوگیری با پاسخگویی به تهدیدات و اهداف اقتصادی، اجتماعی و زیستمحیطی که در نتیجه عوامل طبیعی یا انسانی به وجود میآیند، همچنین انعطافپذیری در روبرویی با اختلالات غیرمنتظره در سیستم شهر، در این ارتباط شهر پایدار شهری است که در آن بهبود در عدالت اجتماعی، تنوع و امکان زندگی با کیفیت مطلوب تحقق یابد (قرخلو و حسینی، ۱۳۸۵، ۱۶۰).