چکیده:
مطالعه و بررسی منابع فقهی به روشنی دلالت بر این دارد که عبارت و اصطلاحی
تحت عنوان «حسن نیت» با لحاظ مفهوم دقیق حقوقی آن در فقه مورد توجه
قرارنگرفته است. معذلک» عدم کاربرد و استعمال اصلی با نام حسن نیت به معنای
بیگانگی این مفهوم در این نظام نیست. درحقیقت در فقه امامیه همانند نظام حقوقی
انگلیس, نهادها واحکام و قواعد متعددی وجود دارد که در اساس» مبتنی بر حسن
نیت هستند بدون آنکه در ضمن آنها یادی از حسن نیت شده باشد. به عنوان مثال می
توان از قواعد ناظر به غروره تدلیس» غش» نجش » تغریرء عقود امانی(بیوع
الامانات)و ... یاد کرد که با الزام افراد به انجام برخی امور و منع آنان از امور دیگر,
درواقع ضرورت رعایت حسن نیت در روابط بین اشخاص را ایجاب می کنند. البته
این ضرورت واجد همان گستره ای نیست که حسن نیت در سایر نظامها ی حقوقی
به خصوص حقوق نوشته از آن برخوردار است.
خلاصه ماشینی:
جلوه های اصل حسن نیت در فقه امامیه 1 دکتر مرتضی حاجی پور چکیده : مطالعه و بررسی منابع فقهی به روشنی دلالت بر این دارد که عبارت و اصطلاحی تحت عنوان «حسن نیت » با لحاظ مفهوم دقیق حقوقی آن در فقه مورد توجه قرارنگرفته است .
(شرح السنه , ص ٢٩٠) نگاهی اجمالی به مفهومَ نجَش به خصوص در فرضی که بایع از آن خبر دار است گویای شکلی از رفتار با سوء نیت است که در صورتی که متضمن نوعی ضرر برای خریدار باشد با حکم فسخ ضمانت اجرا داده می شود و این یعنی در روابط با یکدیگر به شیوه درست رفتار کردن که جلوه ای از رفتار مبتنی بر حسن نیت است که امروزه در نظامهای حقوقی مورد توجه است .
سؤالی که با لحاظ این عقود مطرح می شود این است که اگر پس از تحقق عقد، معلوم گردد که فروشنده در خبر دادن از آنچه افشای آن ضروری بوده است ، صادق نبوده است قرارداد منعقده از لحاظ حقوقی چه وضعیتی پیدا می کند؟ فقهای امامیه در پاسخ به این سوال ، برای مشتری حق فسخ قائل شده اند و در توجیه آن گفته شده است که فروشنده به جهت دروغ یا اشتباه در خبردادن ، موجب مغرور ساختن مشتری در معامله شده است ، و وی به استناد قاعده غرور، خیار دارد که یا معامله را با همان ثمن ١٠٩ مقرر در ضمن عقد امضاء نماید و به آن رضایت دهد یا اینکه بیع را فسخ نماید و ثمن خود را باز ستاند.