چکیده:
شهر سنندج به عنوان مرکز استان کردستان از جایگاهی ویژه در سطح استان برخوردار بوده و رشد و توسعه کالبدی آن در سالهای اخیر چشمگیر بوده است. اما سیر رشد جمعیتی شهر سریعتر از سیر توسعه هماهنگ و پایدار آن روی داده است و ماحصل این اتفاق ازدیاد حاشیه نشینی، ازدحام و تراکم جمعیت، مشکلات ترافیک شهری و خصوصاً معضلات زیست محیطی می باشد. یکی از مولفه هایی که می تواند تعادل را به وضعیت توسعه شهری بازگرداند توسعه پارکها و فضاهای سبز شهری می باشد که یکی از اصلی ترین فاکتورهای توسعه پایدار به شمار می رود. از این رهگذر این مقاله بر آن است تا ابتدا به بررسی وضع موجود پارک ها و فضای سبز شهر سنندج پرداخته و به مقایسه آن با استانداردهای موجود بپردازد، سپس با تجزیه و تحلیل اطلاعات گردآوری شده و مقایسه آن با وضعیت مطلوب و ایده آل به تبیین تهدیدها و فرصت های عمده و راهکارهای پیشنهادی با استفاده از مدل SWOT جهت توسعه پارکها و فضاهای سبز بپردازد. نتایج این تحقیق نشان داد که پتانسیل های فضای سبز موجود در این منطقه یک فرصت بسیار مناسب بوده و شرایط بیرونی هم برای استفاده از این فرصتها فراهم می باشد. نمره نهایی محاسبه شده در مدل راهبردی نشان می دهد که قوت ها و ضعف های مشخص شده برابر با 3.4 بوده و برای فرصت ها و تهدیدها برابر با 2.6 میباشد. بنابراین از دیدگاه شهروندان شهر سنندج به لحاظ بسترها و توانمندی های درونی توسعه فضای سبز قوی تر از فرصت های بیرونی است که این امر در جهت گیری توسعه فضای سبز از دیدگاه شهروندان به سمت راهبرد تهاجمی میل م یکند. لذا پیاده سازی استراتژی تهاجمی در مقطع کنونی مناسب ترین راهبرد جهت توسعه فضاهای سبز شهر سنندج می باشد.
خلاصه ماشینی:
از این رهگذر این مقاله بر آن است تا ابتدا به بررسی وضع موجود پارکها و فضای سبز شهر سنندج پرداخته و به مقایسه آن با استانداردهای موجود بپردازد، سپس با تجزیه و تحلیل اطلاعات گردآوری شده و مقایسه آن با وضعیت مطلوب و ایدهآل به تبیین تهدیدها و فرصت های عمده و راهکارهای پیشنهادی با استفاده از مدل SWOT جهت توسعه پارکها و فضاهای سبز بپردازد.
سپس با تجزیه و تحلیل اطلاعات گردآوری شده و مقایسه آن با وضعیت مطلوب و ایدهآل به تبیین تهدیدها و فرصت های عمده و با استفاده از مدل SWOT که با استفاده از پرسشنامه هایی وزندهی و اولویت بندی گردیدهاند به جمع بندی و ارائه راهکارهای پیشنهادی جهت توسعه پارکها و فضاهای سبز خواهیم رسید.
اما در پژوهشی دیگر محرمنژادی و بهمن پور به این نتیجه رسیدند که توسعه فضای سبز شهری در تهران از میزان رو به رشدی برخوردار بوده است ، به نحوی که تعداد پارکها در مقیاس همسایگی، محلی و منطقه ای افزایش یافته ولیکن نکته قابل توجه پراکنش نامناسب فضاهای سبز عمومی در سطح شهر تهران است (محرمنژادی ، ١٣٨٨: ٣٧-٢٣).
توسعه پایدار شامل برنامه ریزی و اجرا کردن فرایندی از تبادل انسان با محیط زیست اطراف خود است به گونه ای که به بهترین نحو ممکن این ارتباط شکل گرفته و در تعادل باشد و برای آیندگان نیز کمترین مشکل را بوجود آورد.