چکیده:
نوار ساحلی شمال ایران، حد فاصل دریای مازندران تا خ طالراس کوهستان البرز، قلمرو زیست جغرافیایی ویژه در فلات ایران محسوب میشود؛ چراکه از نظر غنای زیستی نسبت به سایر بخ شهای فلات، منحصربه فرد است. به این ویژگی باید سامانه زمی نشناسی کارستی را نیز افزود که زمینه ساز شکل گیری غارها و پناهگاه های صخر های فراوانی شده است. گستره گیاهان و جانوران، و وجود این پناهگاه های طبیعی جذابیت بالایی برای انسا نهای دوره های مختلف، ازجمله دوره پلیستوسن، داشته است. در همین راستا، طرح پژوهشی «در جستجوی که نترین سکونت گاه های انسان در مازندران » در مناطق ناشناخته
این منطقه در جنو بشرق گذرگاه جنوبی دریای مازندران متمرکز شده که منجر به کشف چندین محوطه پارین هسنگی ازجمله «پناهگاه صخر های کیاسر »1 شد.
محل قرارگیری محوط ههای پارینه سنگی کشف شده، مطالعه فناوری و گونه شناسی دست افزارهای سنگی پارینه سنگی میانی و نوین به دست آمده از آ نها، الگوی متفاوتی را از آنچه تاکنون از این دوره در سایر نقاط فلات ایران شناخته شده است، ارائه میدهد. این دستاورد، زوایای ناشناخته استقرارهای انسانی در اواخر دوره پلیستوسن را در منطقه جنوبی دریای مازندران روشن میکند. به تبع آن، این مطالعه در بازسازی روش های معیشتی و ویژگی های فرهنگی انسا نهای دوره پارینه سنگی در گذار از مناطق درونی فلات ایران و غرب آن تا دشتهای آسیای میانه و سیبری در دوره پلیستوسن کمک میکند. با مقایسه نتایج
به دست آمده از مطالعه دست افزارهای سنگی پناهگاه صخر های کیاسر 1 با سایر مناطق فلات ایران، به خصوص مرکز فلات ایران و زاگرس، شباهت ها و تفاو تهای معیشتی شکارورزان و گردآورندگان دوره پارینه سنگی در این گذرگاه نمایان میشود.