چکیده:
نویسندگان این مقاله، با هدف روشن کردن عقیدۀ حقیقی امام محمّد غزّالی در مورد صاحبان قدرت سیاسی، با استفاده از مدل تئون وندایک به بررسی حضور آنان به مثابۀ دیگری در متن نامههای غزّالی میپردازند. پس از تعیین بخشهایی از متن مکاتیب غزّالی که در آنها با صاحبان قدرت سیاسی به منزلۀ دیگری برخورد شده است، ابزارهای مورد استفادۀ غزّالی در جهت بازنمایی منفی آنان را معرّفی میکنیم. با بررسی شیوۀ استفاده از این ابزارها، روشن میشود که نگاه غزّالی به صاحبان قدرت سیاسی به مثابۀ دیگری بیشتر معطوف به ویژگی «گمراه بودن» و حاکی از ترحّم است. در نتیجه، غالب استراتژیهای وی به جای سرکوب دیگری و مقابله با او در جهت ترغیب دیگری به تغییر به کار میرود. غزّالی در میان دو دستۀ «شاهان» و «وزرا»، غالباً به وزرا میپردازد و در برخورد با شاه، احتیاط و ملاحظهکاری موجب کاربرد شیوههای بالا بردن تفسیرپذیری متن میشود. تأثیر مطالعات فلسفی غزّالی در عدم قطعینگری، در نظر گرفتن احتمال تغییر دیگری، کاربرد قیود تردید و صراحت بالای متن نمایان است.
To shed light on the real belief of Abu Hamid Al-Ghazali about political rulers, authors of this paper study the presence of political rulers as the Other in Al-Ghazali's letters. After appointing those parts of the text in which he encounters with political rulers as the Other, we introduce Al-Ghazali's tools for giving a negative presentation of them. Considering his way of using these tools, we enlight that Al-Ghazali's view of political rulers as the Other is oriented to the feature of "being misguided" and indicates his pity. So, instead of squashing and combating the Other, Al-Ghazali uses most of his strategies to encourage the Other to change. Among the two groups of "kings" and "ministers", Al-Ghazali usually engages in ministers and his caution and consideration causes the use of the techniques that increase the text's interpretability. The influence of Al-Ghazali's philosophical studies is apparent in his considering about the chance of change for the Other, using irritation adverbs and the text's high unambiguity.
خلاصه ماشینی:
ir تاريخ دريافت : ۱۴ آذر ۱۳۹۹ تاريخ پذيرش : ۲۴ خرداد ۱۴۰۰ ١- مقدمه ١-١- درآمد در اين پژوهش حضور صاحبان قدرت سياسي به مثابۀ «ديگري» در متن نامه هاي امام محمد غزالي با استفاده از شيؤە تحليل انتقادي گفتمان ون دايک بررسي ميشود.
در ميان آثار غزالي ، نامه هاي وي به دليل ويژگي خاص «توان مخاطب در پاسخ گويي» براي اين بررسي مناسب تر است ؛ به ويژه با توجه به اين که بسياري از اين نامه ها خطاب به (و گاه به درخواست ) «ديگري » نوشته شده اند.
به استثناء استراتژيهاي پرکاربردي مثل استفاده از افعال مجهول و استعاره ها، عناوين استراتژيها و نوع دلالت هاي گفتماني موردبررسي در آثار ون دايک همواره يکسان نيست ؛ بلکه وي با توجه به ويژگي هاي متون موردبررسي در هر مقاله استراتژيهاي خاصي_ که در متن نمود داشته اند_ را براي طرح و بررسي انتخاب کرده است .
پژوهش موردبحث ، به عنوان پيشينۀ اين مقاله ، از نظر بررسي دقيق جزئيات و استفاده از شيوه هاي رايج در تحليل انتقادي گفتمان براي بررسي نامه هاي غزالي جالب توجه است ؛ اما رويکردآن سبک شناسي است و بررسي شيؤە مواجهۀ متن با «ديگري » در کانون توجه پژوهشگر قرار نگرفته است .
ʿ- بحث و بررسي ʿ-- طبقه بندي، قطبيسازي و مقايسه و توصيف شخصيت ها با توجه به متن نامه هاي غزالي ، نقش صاحبان قدرت سياسي در طبقات «ما» و «ديگران » سيال است .
Ideology and discourse, In the Oxford Handbook of Political Ideologies, edited by M.