چکیده:
روش ادغام سیگنال بر اساس تقسیم فشرده طول موج (DWDM) فناوری جدیدی است که قادر است با استفاده از عناصر نوری، چندین طول موج مدوله شده مجزای نور را در یک فیبر واحد ارسال کند و نرخ انتقال داده را به اندازه قابل توجهی افزایش دهد که قبال امکان پذیر نبوده است. این فناوری از یک طرف، قابلیت انتقال ترافیک پرظرفیتی تا چندین ترابیت بر ثانیه را از طریق یک زوج فیبر دارد و از طرف دیگر از آنجایی که روی هر فیبر، تعدادی کانال ارتباطی (معادل با تعداد طول موجها) وجود دارد، هرکانال میتواند نوع خاصی از ترافیک (مثال ترافیک ATM در یک کانال، صوت و اینترنت در کانالهای دیگر و غیره) را حمل کند. بدین ترتیب با استفاده از تکنولوژی DWDM به یک نرخ بیت حداکثری و نیز سرویسهای چندگانه روی یک شبکه نایل میشویم.
خلاصه ماشینی:
استفاده از فناوری مالتی پلکس تقسیم طول موج در ارتباطات فیبر نوری (DWDM) مهدی رضاتبار 1 *، یاسره یوسف تبار 2 تاریخ دریافت: 02/03/1400 تاریخ پذیرش: 30/03/1400 کد مقاله: 19794 چکـیده روش ادغام سیگنال بر اساس تقسیم فشرده طول موج (DWDM) فناوری جدیدی است که قادر است با استفاده از عناصر نوری، چندین طول موج مدوله شده مجزای نور را در یک فیبر واحد ارسال کند و نرخ انتقال داده را به اندازه قابل توجهی افزایش دهد که قبلاً امکان پذیر نبوده است.
برای نیل به این هدف، یکی از راه هایی که جدیداً مورد استفاده قرار گرفته فناوری DWDM 2 می باشد که با ادغام سیگنالهایی با طول موج متفاوت در یک فیبر نوری، در عمل تعداد زیادی فیبر مجازی در هر کابل ایجاد میگردد که هر کدام سیگنال متفاوتی را حمل می کنند.
راه حل دوم افزایش ظرفیت، استفاده از مالتی پلکسینگ زمانی TDM است که با تقسیم بندی زمانی، امکان ارسال اطلاعات بیشتر را بر روی فیبر فراهم می آورد به عبارتی ظرفیت را با استفاده از برش زمان به فاصله های کوچک تر افزایش میدهد به طوری که در یک واحد زمانی تعداد بیت بیشتری میتواند منتقل گردد.
Lowe, 1998) {مراجعه شود به فایل جدول الحاقی} راه حل سومی نیز برای ISPها وجود دارد و آن استفاده از روش WDM است.
این باند طول موجی که از آن برای انتقال اطلاعات بر روی فیبر استفاده میشود، به 5 باند (طبق جدول 1)، تقسیم می شود که در روش های مختلف WDM به کار گرفته می شوند (V.