چکیده:
از منظر اسلام آنچه خدا در زمین آفریده برای استفادۀ انسان است: " هُوَ الَّذِی خَلَقَ لَکُمْ مَا فِی الْأَرْضِ جَمِیعاً"؛ اما آنچه موجب فساد انسان و در نتیجه شقاوت دائمی و گمراهی او میشود، علاقه و دلبستگی به دنیا و ترجیح دادن آن بر آخرت است: بَلْ تُؤْثِرُونَ الْحَیَاةَ الدُّنْیَا؛ وَ الْآخِرَةُ خَیْرٌ وَ أَبْقَى؛ ولی شما زندگی دنیا را مقدم میدارید، درحالی که آخرت بهتر و پایدارتر است. روایات زیادی هم تأکید میکنند که حُبُّ الدُّنْیا رَأْسُ کُلِّ خَطِیئَة . قرآن کریم در هشداری به مومنان میفرماید: " یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا لاَ تُلْهِکُمْ أَمْوَالُکُمْ وَ لاَ أَوْلاَدُکُمْ عَنْ ذِکْرِ اللَّهِ وَ مَنْ یَفْعَلْ ذلِکَ فَأُولئِکَ هُمُ الْخَاسِرُونَ؛ ای کسانی که ایمان آوردهاید! اموال و فرزندانتان شما را از یاد خدا غافل نکند! و کسانی که چنین کنند، زیانکارانند!". امام حسین علیه السلام در صبح عاشورا فرمود: "عِبادَ اللَّهَ اتَّقُوا اللَّهَ وَ کُونُوا مِن الدُّنْیا عَلى حَذَرٍ، فَاِنَّ الدُّنْیا لَوْ بَقِیَتْ عَلى احَدٍ اوْ بَقِىَ عَلَیْها احَدٌ لَکانَتِ الْاَنْبِیاءُ احَقَّ بِالْبَقاءِ وَ اوْلى بِالرِّضا وَ ارْضى بِالْقَضاءِ غَیْرُ ان اللّهَ خَلَق الدُّنْیا لِلْفَناءِ فَجَدیُدها بالٍ وَ نَعیمُها مُضْمَحِلٌّ وَ سُرُورُها مُکْفَهِرٌّ وَ الْمَنْزِلُ تَلْعَةٌ وَ الدّارُ قَلْعَةٌ. فَتَزَوَّدُوا فَإِنَّ خَیْرَ الزّادِ التَّقْوى؛
خلاصه ماشینی:
پیامدهای دلبستگی به دنیا در کلام و سیره امام حسین(علیه السلام) حجتالاسلام والمسلمین دکتر مصطفی آزادیان * اشاره از منظر اسلام آنچه خدا در زمین آفریده است، برای استفاده انسان است: «هُوَ الَّذِي خَلَقَ لَکُمْ مَا فِي الْأَرْضِ جَمِيعاً».
خداوند نعمتهای دنیوی را به صورت موقت و محدود در اختیار انسان قرار داده است تا با بهرهبرداری صحیح از آنها، بتواند خود را به کمال و رستگاری ابدی برساند؛ اما متأسفانه برخی انسانها با سوءاختیار خود، بهگونهای دلباخته و دلبسته دنیا میشوند که آن را اصیل و همیشگی میپندارند و بر آخرت ترجیح میدهند: «بَلْ تُؤْثِرُونَ الْحَيَاةَ الدُّنْيَا وَ الآخِرَةُ خَيْرٌ وَ أَبْقَى؛ ولی شما زندگی دنیا را مقدم میدارید، در حالی که آخرت بهتر و پایدارتر است».
سیری در زندگینامه شهدای دفاع مقدس و مدافع حرم، گویای آن است که آنان نیز همچون یاران امام حسین(علیه السلام) دلبسته و دلباخته دنیا نبودند که توانستند وظیفه خود را به درستی تشخیص دهند و در راه انجام آن، جان خود را تقدیم کنند.
کوفیان به جای تبعیت از امام بر حق، به دلیل ترس از مرگ و زندانی و شکنجه شدن و یا به طمع به دست آوردن مطامع دنیوی، علیرغم آنکه امام(علیه السلام) را به کوفه دعوت کرده بودند تا بر آنها حکومت کند، تن به حکومت حاکم جائری همچون یزید و عبیدالله بن زیاد دادند، دنیا و شهوات خود را بر آخرت ترجیح دادند و اطاعت از شیطان را بر اطاعت از خدا برگزیدند.