چکیده:
بحرانها جزئی جداییناپذیر از حیات بشری هستند که به صورت غیرقابلپیشبینی رخ داده و سیستم را با مسائل عدیدهای مواجه مینمایند. کروناویروس از بحرانهای اخیر حوزه سلامت است که از کشور چین آغاز و با انتقال به سایر کشورها، موجب یک همهگیری در جهان گردید. لازمه عبور موفقیتآمیز از این بحران و سایر بحرانها، اقدام عالمانه توسط سیستمهای درگیر است. از این رو، این پژوهش با هدف بررسی و مقایسه عملکرد کشور ایران با دو کشور کره جنوبی و ویتنام در زمینه مدیریت بحران کرونا ویروس، با رویکردی کیفی و روش تطبیقی- تحلیلی انجام شده است. جامعه آماری این پژوهش کشورهای در حال توسعه درگیر با ویروس کرونا بودهاند که عملکرد نسبتا مطلوبی در مدیریت این بحران داشتهاند. با توجه به هدف پژوهش، به صورت قضاوتی کشورهای کره جنوبی و ویتنام به عنوان نمونه انتخاب گردیدهاند. ابزار گردآوری اطلاعات مراجعه به اسناد و مدارک بوده است. یافتهها نشان میدهد که مدیریت بحران اثربخش، مستلزم کاربرد شیوه مدیریت آمرانه حین بحران، تمرکز در جمعآوری و توزیع اطلاعات، مدل حکمرانی همکارانه قبل از بحران، شفافیت، همکاریهای بین سازمانی، مدیریت فضای مجازی و فرهنگ سازی قبل از بحران میباشد.
Crises are an integral part of human life that occur unpredictably and cause many problems for Involved systems. Coronavirus is one of the recent global health crises. It started in China and spread to other countries, causing a worldwide epidemic. Wise action is necessary to successfully overcome the crises. The aim of this study is to compare the performance of three countries; South Korea, Vietnam and Iran, in management of controlling coronavirus crisis. First, the issue of crisis, crisis management, health crises and coronavirus crisis are addressed. The performance of countries is compared based on the activities carried out by each country. Findings show that effective crisis management requires the application of decisive management in times of crisis, centralization of information collection and distribution, pre-crisis collaborative governance model, transparency, inter-organizational cooperation, cyberspace management and pre-crisis culture.
خلاصه ماشینی:
جانسـون و همکـاران ١٥ (٢٠١٢)، اظهـار کـرده انـد کـه آمـادگي يـک کشـور بـراي پاسخگويي و روبرو شدن با بحران به شرايط متعددي ازجمله موارد زير بستگي دارد: نحوه ي مديريت بحران هاي پيشين ؛ نوع بحران ، عملکردها و سوابق آموزشي مردم ؛ آمادگي براي بحران هاي رسمي همچون مديريت بحران هاي داخلي (برنامه هـاي مديريتي، تيم هاي مديريت بحران ، اقدامات پيشگيرانه ) و وجود ارتباطات شـفاف در بحران هاي داخلي (کانال هاي ارتباطي، نقش رسانه هاي خبري)؛ کيفيت آمادگي رسمي در مقابله با بحران و نياز به بهبود اين آمادگي در شـرايط بحران عوامل متعددي در مديريت بحران دخيل هستند؛ يکي از اين عوامل ، «برنامه ريـزي» است که پايه اساسي مديريت بحران قلمداد ميشود.
Enitan, Ibeh, Oluremi, Olayanju & Itodo4.
Kaur, Garg, Joshi, Ayaz, Sharma & Bhandari 23.
Chen, Zhou, Dong, Qu, Gong, Han & Yu 29.
Sohrabi, Alsafi, O’Neill, Khan, Kerwan, Al-Jabir & Agha 35 .
Shim, Tariq, Choi, Lee & Chowel 38.
Policy Response, Social Media and Science Journalism for the Sustainability of the Public Health System Amid the COVID-19 Outbreak: The Vietnam Lessons.
Crisis theory and SARS: Singapore's management of the epidemic.
Harrison nd ohnson 19Al-Dahash t l 20 Epidemic 21 Pandemic 22 Kaur,Garg, oshi,Ayaz, harma&Bhandari 23.
ohrabi,Alsafi,O’Neill,Khan,Kerwan,Al-Jabir&Agha 35 LeeYeo&Na 36 Kim 37.