چکیده:
عکاسی خیابانی، ژانری از عکاسی است که زندگی روزمره را در مکانهای عمومی ثبت میکند. همین عمومی بودن صحنه به عکاس فرصت میدهد تا عکسهایی صادقانه از غریبه ها بگیرد که معمولا بدون آگاهی آنها صورت میگیرد. عکاسان خیابانی لزوما هدفی اجتماعی در سر ندارند اما ترجیح میدهند لحظههایی را جدا و ضبط کنند که در شرایط عادی ممکن است کسی به آنها توجه نکند.
خلاصه ماشینی:
انگیزهی مستند کردن مردم در مکانهای عمومی به صورت بصری از نقاشان قرن نوزدهم میلادی مانند ادگار دگا 4 ، ادوارد مانه 5 و هنری دو تولوز لوترک 6 آغاز شد که در کنار عکاسانی کار میکردند که سعی داشتند جوهرهی زندگی شهری را به تصویر بکشند.
در ابتدا دوربین به عنوان ابزاری به حساب میآمد که میتوانست جایگزین دست هنرمند باشد؛ اما در طول زمان قابلیتهای منحصربهفرد دوربین، آنیبودن و قدرت دید بیشتر از چشم انسان (و با دقت بیشتر) به وضوح یک عکس را از یک نقاشی جدا کرد و عکاسی را نه یک دانش کمکی بلکه به یک وسیلهی مجزا که به خودی خود باارزش است تبدیل کرد.
این عکاس از دوربین خود برای مستند کردن سبک معماری همچنین فروشگاه ها، کارگرها، نوازنده های دورهگرد، دست فروشان و شکلهای عجیب خیابان در دهه 1850 میلادی استفاده میکرد.
یوژین آتگت 3 ، عکاس خیابانی دیگری است که خیابان های پاریس را در اواخر قرن نوزده و اوایل قرن بیست میلادی قبل از آنکه طبق قوانین جدید شهری توسط بارون ژرژ-اوژن هاوسمن 4 تخریب و بازسازی شوند، ثبت کرد.
گاهی اوقات در صحنههای خیابانی خود در پاریس مردم را از فاصلهای نزدیک که قبلاً دیده نشده بود، شکار میکرد و این نشاندهندهی ریسکپذیری جسورانه و شهود قوی او در مورد قابلیتهای دوربین بود.
این نمایشگاه شامل آثار آربوس، فریدلندر و وینوگرند بود که آنها را به عنوان نسل جدید عکاس معرفی کرد که رد پای فرانک را دنبال میکردند و از نگاه «عکس فوری» الهام میگرفتند.