چکیده:
گریه، حزن و اندوه ازجمله غرایز ذاتی انسان بوده که خداوند در سرشت او بهعنوان عواطف انسانی ودیعه گذاشته است؛ با توجه به آیات قرآن و کتابهای مقدس سایر ادیان، پیامبران الهی نیز بر پایه این ودیعه فطری، در فراغ عزیزانشان محزون بودهاند. براساس گزارشهای معتبر تاریخی، پیامبر اسلامq به جهت عواطف بالا و کامل در فراغ عزیزان همچون مادرش آمنه، فرزندش ابراهیم، عمویش حمزه و نیز جعفربنابیطالب، عثمانبنمظعون، زیدبنحارثه و سایر شهدا گریه و سوگواری نمودند؛ عزاداری پیامبرq، مختص به نزدیکان و یاران درگذشته آن حضرت نبوده، بلکه پیامبر با شنیدن خبر شهادت امامحسین۸ در آینده، اندوهناک و گریان شدند. سایر مسلمانان نیز به تبع این سنت، در فراغ عزیزان و صحابه عزاداری نموده و لباس مشکی میپوشیدند و به تاسی از سنت آن حضرت، در اعصار مختلف مسلمانان بغداد، مصر و سایر بلاد اسلامی در ایام شهادت امامحسین (ع) عزاداری نموده و شیعه و اهلسنت در روز عاشورا، دسته عزاداری برپا میکردند.
Crying, grief, sorrow and grief are among the innate instincts of man that
God has pledged in his nature as human emotions. According to the
verses of the Holy Quran and the holy books of other religions, the divine
prophets have also been sad and mournful in the absence of their loved
ones based on this natural deposit.
According to authentic historical and hadith reports, the holy Prophet of
Islam (PBUH) due to human emotions in the absence of loved ones such
as his mother Amina, his son Ibrahim, his uncle Hamza and also Ja'far
ibn Abi Talib, Uthman ibn Mazoon, Zayd ibn Haritha, Sa'd ibn Rabi 'and
others The martyrs cried and mourned.
The mourning of the Prophet (PBUH) was not limited to the relatives and
friends of the deceased, but he was saddened and cried when he heard the
news of the martyrdom of Imam Hussein (PBUH) in the future. Other
Muslims, following this tradition, mourned in the absence of their loved
ones and companions and wore black clothes. Also, based on the tradition
of that Imam, in different eras, Muslims in Baghdad, Egypt and other
Islamic countries mourned the days of the martyrdom of Imam Hussein
(AS) and Shiites and Sunnis held mourning groups on the day of Ashura.
خلاصه ماشینی:
مقدمه یکی از موضوعات مهم و اختلافات فکری میان عموم مسلمانان با وهابیت، موضوع سوگواری برای درگذشتگان است؛ وهابیت با برداشتی سطحی از مبانی دینی و استناد بهظاهر پارهای از آیات قرآن و روایات، عقیده دارند که گریه و سوگواری بر درگذشتگان، اعم از بزرگان دین و غیر آنها، بدعت و شرک بهشمار میرود (ابنتيمية، 1406ق، ص554)؛ در برابر آنها، عموم مسلمانان، با استناد به حکم عقل و فطرت، آیات، روایات و سیرۀ پیامبر و یاران آن حضرت، معتقدند که نه تنها سوگواری برای عزیزان از دست رفته کار مباحی است، بلکه اگر در سوگ اولیای الهی باشد، مستلزم ثواب و پاداش اخروی و تطهیر دل از زنگارهای قساوت و سختدلی است؛ این مسئله همچنان مسئلهای داغ و زنده است و وهابیت با مستمسک قرار دادن آن، بخش زیادی از مسلمانان را متهم به شرک و کفر میکنند و بر همین اساس به آیین سوگواری حضرت اباعبدالله الحسین( هجوم برده و آن را نوعی شرک و خرافه معرفی میکنند؛ ازاینروی وهابیت معتقدند که گریه و عزاداری بر امامحسین( و سایر افراد هیچگونه مستند قرآنی و روایی وجود ندارد و برپایی عزاداری بدعتی است که از سوی علمای شیعه در دین وارد شده است (ابنتيمية، 1426ق، ج۴، ص۳۱۱)؛ درحالیکه با مراجعه به قرآن و سنت نبوی، بطلان این ادعا اثبات میگردد.