چکیده:
اﻣﻨﯿﺖ ﯾﮑﯽ از ﻧﯿﺎزﻫﺎی اﺳﺎﺳﯽ اﻧﺴﺎن و ﺣﺘﯽ ﺳﺎﯾﺮ ﻣﻮﺟﻮدات زﻧﺪه اﺳﺖ. ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﺸﺮی در ﺳﺎﯾﻪ اﻣﻨﯿﺖ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ در راه ﭘﯿﺸﺮﻓﺖ و ﺗﺮﻗﯽ ﮔﺎم ﺑﺮدارد. ﺣﺘﯽ واژه »ﻣﺆﻣﻦ« از »اﻣﻦ« ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪه و ﻣﯽﺗﻮان ﮔﻔﺖ در ﻧﺒﻮد آن، اﻧﺴﺎن ﺑﺎاﯾﻤﺎن ﺑﻪ ﺳﻌﺎدت و ﻧﯿﮑﺒﺨﺘﯽ ﮐﺎﻣﻞ ﻧﻤﯽرﺳﺪ. ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه در اﯾﻦ ﻣﻘﺎﻟﻪ ﺑﺮآﻧﺴﺖ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺑﺮرﺳﯽ و ﭘﮋوﻫﺶ در آﯾﺎت ﻗﺮآن ﮐﺮﯾﻢ و اﺣﺎدﯾﺚ ﻣﻨﻘﻮل از ﭘﯿﺸﻮاﯾﺎن ﻣﻌﺼﻮم (ع) و ﺑﺎ روش ﺗﺤﻠﯿﻠﯽ- ﺗﻮﺻﯿﻔﯽ، روﯾﮑﺮد دﯾﻦ ﻣﺒﯿﻦ اﺳﻼم را درﺑﺎره اﻣﻨﯿﺖ ﺑﺮرﺳﯽ و ﺗﺒﯿﯿﻦ ﮐﻨﺪ. ﺷﻮاﻫﺪ ﻣﻮرد ﺑﺮرﺳﯽ ﺑﯿﺎﻧﮕﺮ آن اﺳﺖ ﮐﻪ آﯾﯿﻦ اﺳﻼم، وﺟﻮد اﻣﻨﯿﺖ را ﺑﺮای ﺑﺸﺮ ﻻزم ﻣﯽداﻧﺪ. ﺣﺘﯽ در آﯾﺎﺗﯽ از ﻗﺮآن، ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ وﺟﻮد اﻣﻨﯿﺖ را در اﯾﻦ دﻧﯿﺎ ﺿﺮوری داﻧﺴﺘﻪ ﺑﻠﮑﻪ در ﺟﻬﺎن آﺧﺮت آن را از ﻧﻌﻤﺖﻫﺎی ﺑﻬﺸﺘﯽ ﺑﻪ ﺣﺴﺎب آورده اﺳﺖ. ﻧﯿﺰ رواﯾﺎت ﻣﺘﻌﺪدی از ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ﮔﺮاﻣﯽ اﺳﻼم (ص) و اﻣﺎﻣﺎن ﻣﻌﺼﻮم (ع) و در ادﻋﯿﻪ ﻣﻨﻘﻮل از اﯾﺸﺎن در ﺑﺎره ﺟﺎﯾﮕﺎه و اﻫﻤﯿﺖ اﻣﻨﯿﺖ و ﺑﻮﯾﮋه اﻣﻨﯿﺖ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺻﺤﺒﺖ ﺷﺪه اﺳﺖ.
خلاصه ماشینی:
جایگاه و اهمیت امنیت اجتماعی در اسلام حسن فضل 1 1 دانشآموخته دکتری الهیات و معارف اسلامی، مدرس مدعوّ گروه معارف اسلامی مؤسسه آموزش عالی فردوس، مشهد، ایران چکیده امنيت يكي از نیازهای اساسی انسان و حتی سایر موجودات زنده است.
واژههاي كليدي: امنیت، امنیت اجتماعی، قرآن و امنیت، پیشوایان معصوم(ع) و امنیت مقدمه سپاس پروردگاری را که فرمان او مشيت و حكمت و خشنودي او مايه امنيت و رحمت است (نهج البلاغه، خطبه 160: 160).
در پژوهش پیش رو نویسنده در پی پاسخ به این پرسش است که امنیت چه جایگاهی در اسلام دارد و خداوند متعال در قرآن كريم، و پیشوایان معصوم (ع) درباره امنیت و بویژه امنیت اجتماعی چه دیدگاهی دارند؟ به نظر میرسد که اسلام به مثابه دیگر ادیان، به وجود امنیت تأکید دارد چراکه انسان مسلمان در سایه امنیت و سِلم، قادر به انجام فرائض الهی و دستورات شریعت مقدس اسلام است تا بتواند بهتر راه سعادت را بپیماید.
در قرآن كريم در این باره آمده است: «وَ اِنْ اَحَدٌ مِنَ الْمُشرِكينَ اسْتَجارَكَ فَاَجِرْهُ حَتّي يَسْمَعَ كَلامَ اللهِ ثُمَّ اَبْلِغْهُ مَأمَنَهُ» (توبه/6).
3. امنیت اجتماعی از ديدگاه پیشوایان معصوم (ع) معصومان (ع) خود باعث امان و امنيت اهل زمين هستند (نمازي شاهرودي، 1409ق: 187).
ایمنی را و تندرستی را آدمی شکرکرد، نتواند در جهان این دو نعمتی است بزرگ داند آن کس که نیک و بد داند حضرت درباره امنيت و سلامتي انسان ميفرمايد: «اَلْاَمْنُ وَ الْعافيَهُ نِعمتانِ مَغبونٌ فيهما كثيرٌ مِنَ النّاسِ» (پاينده، 1356: ش 1063).