چکیده:
لکان نهتنها ناخودآگاه را دارای ساختار زبان، بلکه آن را زاییدۀ زبان میداند. مهمترین کلیدواژۀ نظریۀ «ناخودآگاه زبانی» مفهوم زبانشناختیِ «دیگری بزرگ» است که در سایۀ نظام سهگانیِ ساحتهای «واقعی، خیالی، نمادین» مفاهیم روانکاوانۀ بنیادینی چون ناخودآگاه، اگو، میل وغیره... را بازتعریف میکند. دیگری بزرگ دلالت بر نظم نمادینی دارد که خود را بر فرایند سوبژکتیویته تحمیل میکند. از آنجا که هم رویکرد ناخودآگاه زبانی، هم متنِ «یک داستان محشر» بر فرایند تحمیلیِ تکوینِ سوژه تمرکز دارند، لذا آن رویکرد برای تحلیل این متن اختیار شدهاست. با التفات به اینکه رویکرد ناخودآگاه زبانی، روشی پساساختگرا است و هدف پساساختگرایی، دگرخوانی متن، هدف از پژوهش حاضر دگرخوانشی است که از تلاقی بایستههای روانکاوانۀ این نظریه با رهیافتهای استعاریِ نهفته در متن حاصل میآید. از آنجا که لکان استعاره و مجاز را مجرای تحقق سوژه میداند، پژوهشِ پیشِرو به روش تحلیلیتوصیفی، ضمن کشف استعارات و مَجازهای مرتبط با سوبژکتیویته، در پی چگونگی نقش این استعارهها و مجازها در بازخوانیِ روانکاوانۀ متن میباشد. کمتوجهی پژوهشگران ادبیات کودک به رویکردهای بینرشتهای، نگاه تکبعدی و صرفاً آرایهایِ آنها به استعاره، و نیز تغافل از خوانشهای نشانهشناختیِ داستان ضرورت پژوهش را انکارناپذیر مینماید. این پژوهش برای نخستینبار از نظریۀ لکان برای خوانش بینامتنیِ دو متن نوشتاری و تصویری بهره میگیرد.
Jacques Lacan knows the language as the “Trojan horse” which is given to us by the “other,” but within it, there are some soldiers hiding and occupying all our existence. He not only considers a linguistic structure for the unconscious, but also believes that it is born of language. Unlike Freud’s theory of the unconscious, which is based on biological drives, the most important paradigm of Lacanian “linguistic unconscious” is the concept of “meta other,” which, during the child’s development, spreads in the imaginary order, symbolic order, and real order respectively and overshadows the existence of fundamental concepts such as unconscious, language, superego, ego-ideal, and desire. Since applying the theory of the linguistic unconscious to literature is a post-structuralist approach and the purpose of post-structuralism is to reread the text, the purpose of this study is to reread Phoebe Gilman’s Something from Nothing based on the paradigms of this theory and the metaphors in the visual text and written text of the book. Critics’ neglect of interdisciplinary approaches to children’s literature, their one-dimensional and merely figurative view of metaphor instead of using it to analyze stories, and most importantly, the scarcity of research in the field of analytical critique of children’s literature in Iran, call for research in this field. Thus, the present study employs Lacanian psychoanalysis to answer two fundamental questions regarding Something from Nothing: What are the metaphors and tropes based on the linguistic unconscious that make rereading of the text possible? Through what mechanisms do these metaphors and tropes lead to the production of meaning?
خلاصه ماشینی:
ايـن فهرست مشتمل است بر: نام پدر و فالوس ، سامان هاي سه گانه «خيالي، نمـادين ، واقعـي»، پژوهشنامه نقد ادبي و بلاغت ، سال ٩، شماره ١، بهار ١٣٩٩ /٤٧ زنجيره گفتمان دوگاني، ناخودآگاه ، ميل ، اگو، سوژه شکافته ، خود آرماني، مطلوب گمشده ، آرمان خود، ديگري بزرگ ، اختگي نمادين و بيگانگي، مجاز و استعاره ، تلفيق رانه مـرگ و زندگي، علامت واحده ، ابژه کوچک (a)، فانتزي، و ژوئيسانس .
کودک اوديپي متوجه ميل مادر به پـدر ٤٨/ تحليل استعاره روان کاوي داستان کودکانه «يک داستان محشر» بر پايه نظريه ناخودآگاه زباني شده ، با پـذيرش «نام پدر»، به عنوان رقيبي که مرجع ميل مادر است ، وارد سـامان نمـادين ميشود.
پژوهشنامه نقد ادبي و بلاغت ، سال ٩، شماره ١، بهار ١٣٩٩ /٥٥ از سوي ديگر، مادرها (مادربزرگ و مادر ژوزف ) تا پايان کتاب فقط در اتـاق آينگـي ديـده ميشوند (شکل ٤) و هرگز در اتاق نمادين (که کارگاه هاي پدر و پدربزرگ اسـت ،) حضـور ندارند (اين يک تصوير استعاري است که اشاره دارد بر اينکه در سامان آينگي، مادرهـا در مسند قدرت اند و در سامان نمادين پدرها).
خياطي کردن هاي پدربزرگ جهت اصلاح پوشش ژوزف بيانگر اين است که : نه ژوزف ، نه پدربزرگش و نـه ديگـران از طريـق زبـان (نظـام نمـادين پوشـاک) ٥٦/ تحليل استعاره روان کاوي داستان کودکانه «يک داستان محشر» بر پايه نظريه ناخودآگاه زباني صحبت نميکنند، بلکه زبان (نظام نمادين پوشـاک)، به عنوان ديگري بزرگ ، از طريق آن ها صحبت ميکند و آن ها را ابژه خود سـاخته اسـت .