چکیده:
نوشتار حاضر تحت عنوان تربیت فرزند درهفت سال اول با بهره گیری از آیات و روایات از منظر اسلام صورت گرفته است. بررسی ها نشان داده اند که تربیت فرزند در دوره کودکی نسبت به دوره های دیگر نقش زیر بنایی دارد. اگر خانواده با بکارگیری اصول صحیح به رشد و پرورش فرزندان بپردازد بسیاری از مشکلات حل خواهد شد. دراین تحقیق به مباحث وظایف والدین به طور کلی، وظایف مادر به طور خاص، وظایف پدر به طور خاص به بحث می پردازد.
و در پایان نتیجه گیری می باشد که طبق بررسی هایی که در آیات و روایات صورت گرفت می توان چنین برداشت کرد ابتدا وظایف والدین این است که اولاً تربیت فرزند را مهم و ضروری بدانند، ثانیاً برای تحقق آن بکوشند و ثالثاً از روش های تربیتی که در اسلام به انها پرداخته شده آگاهی داشته و به آنها به طور دقیق عمل کنندتا بتوانند فرزندانی با تربیت اسلامی پرورش دهند.
روشی که در این تحقیق از آن استفاده شده است روش کتابخانه ای است که با کمک از نرم افزارها، کتب روایی، فرهنگ لغات و... صورت گرفته است.
خلاصه ماشینی:
در این تحقیق به مباحث وظایف والدین به طور کلی و وظایف پدر و مادر به طور خاص پرداخته شده است و در پایان نتیجهگیری شده است که طبق بررسیهایی که در آیات و روایات صورت گرفت میتوان چنین برداشت کرد ابتدا وظایف والدین این است که اولاً تربیت فرزند را مهم و ضروری بدانند، ثانیاً برای تحقق آن بکوشند و ثالثاً از روشهای تربیتی که در اسلام به آنها پرداخته شده آگاهی داشته و به آنها به طور دقیق عمل کنند تا بتوانند فرزندانی با تربیت اسلامی پرورش دهند.
(حویزی، ۱۳۸۳، ج3: 408) این آیه با توجه به روایتی که از امام رضا7 نقل شده است، قطع نظر از اختلافی که در معنای اهل بیت و زمان نزول آن وجود دارد، به روشنی بر این امر دلالت دارد که پیامبر9 به عنوان مسئول خانواده موظف شده بود خانواده خود را به نماز امر کند و ایشان نیز این دستور را انجام میداد.
البته والدین برای تربیت دینی فرزندان خود، تحت شرایط خاصی اجازه تنبیه آنان را نیز دارند، اما این ثابت نمیکند که نتیجه حصول مثبت در ادای مسئولیت تربیتی والدین لازم و ضروری است.
(حکیم، ۱۳۷۴، ج7: 102) براین اساس، باید گفت مسئولیت والدین در این زمینه، امری الزامی، بلکه استحبابی و رجحانی است، بدین معنا که اگر پدر یا مادری در تربیت دینی فرزندان خود کوتاهی کرد، واجبی را ترک نکرده و در نتیجه، گناهی مرتکب نشده است، هر چند از نظر شرع و عرف، امر نیکویی را ترک نکرده است.