چکیده:
بر اساس آیة 29 سورة مبارکة فتح، پیامبر اکرم و همراهانش، در کتب آسمانی پیشین یاد شدهاند. نبودن نام رسولالله (ص) و اهلبیت(ع) در کتاب مقدس کنونی، پژوهشگران را برآن داشته است تا به رمزگشایی بخشی از آیات عهدین در این موضوع همت گمارند. مقالة «الامام الحسین(ع) بین القرآن والتوراة والانجیل» بهقلم پژوهشگر عراقی، خانم زهور کاظم زعیمیان، در مجلة السبط، نمونهای از این دست است که کوشیده تا نمادهای مورد اشارة آیة شریفة مذکور را در کتاب مقدس بازجوید. وی با اعتقاد به نمادین بودن آیاتی از کتاب مقدس، که حاوی نشانههای اصحاب کسا است، واژة «شطء» (جوانه) را نشانگر امام حسین و «شاخه» را مفهوم و نماد متناظر آن در تورات میداند. درعینحال که دیدگاه تفسیری وی نوآورانه و قابل تامل است، اشکالاتی روشی در اثر او بهچشم میخورد که از اعتبار آن میکاهد. جستار حاضر با هدف بررسی و نقد مقالة نامبرده در موضوع یادکرد نام امام حسین(ع) در تورات، و با اتخاذ روش توصیفی تحلیلی بهرشتة تحریر درآمده است تا با یادآوری نمونههایی از خطاهای رایج در اینگونه از مقالات، راهکاری برای آفرینش آثار علمی روشمند و متقن پیش نهد.
According to verse 29 of Surah Al-Fath, the Holy Prophet and his companions are mentioned in the previous scriptures. The absence of the names of the Messenger of God and the Ahl al-Bayt in the present Bible has led scholars to decipher some of the verses of the Testaments on this subject. The article "Imam Hussein in the Qur'an, the Torah and the Bible" written by the Iraqi scholar Ms. Zuhour Kadhem Zaeimian in Al-Sabat journal has tried to investigate the symbols referred to in the mentioned verses of the Bible. Believing in the symbolic nature of the biblical verses, which contain the signs of the Companions of Kesa, she argues that the word "Shat’ " (bud) indicates Imam Hussein and the word "Shakhe “ (branch) is its corresponding symbol in the Torah. While her interpretive point of view is innovative and thought-provoking, there are methodological flaws in her work that diminish its validity. The present article has been written with the aim of reviewing and criticizing the mentioned article on the subject of mentioning the name of Imam Hussein in the Torah. Adopting a descriptive-analytical method, the paper has tried to present some examples of common mistakes in such articles and create methodical and sound scientific works.
خلاصه ماشینی:
با نگاهی به روایات ائمة اطهار علیهمالسلام درمییابیم که این بزرگواران نیز در کتب آسمانی سابق شناسانده شدهاند و احادیث متعددی مؤید این مدعاست؛ براي نمونه، در مناظرة امام رضا علیهالسلام با جاثلیق مسیحی آمده است که ایشان پس از بیان صفات رسول اکرم صلیاللهعلیهوآله در انجیل و اقرار جاثلیق بدان، اسماي شریف اصحاب کساء را که در همان کتاب مذکور است، بيان فرمودند (راوندي، 1409ق، ج1، ص344-345).
این نکته نیز شایان ذکر است که برخلاف تلاش مؤلف برای تطبیق دادن موعود تورات به هر نحو ممکن بر امام حسین علیهالسلام ، حضرت موسی علیهالسلام و وصی او، یوشعبننون علیهالسلام ، مژده آمدن حضرت عیسی علیهالسلام را نیز دادهاند (کليني، 1407ق، ج1، ص293) و ضرورتی ندارد که تمام بشارتهای کتاب مقدس ـ با فرض صحت متن آن ـ به ائمة اطهار علیهمالسلام بازگردانده شود و سبب تکلف گردد؛ چه اینکه زعیمیان تعبیر شاخه در عهد عتیق را الزاماً برابر با شطأ (جوانه) در قرآن مجید ميگيرد و با این پیشفرض نشانههای آیات مربوط به شاخه را بر اهلبیت علیهمالسلام منطبق میسازد که اندکی پیش به خطای او در بيتوجهي به آیات قبل یا بعد آیة دارای تعبیر شاخه اشاره رفت.
توضیح آنکه مؤلف مقاله با استناد به قرآن مجید که نشانة مذکور در تورات و انجیل را شطأ (جوانه) بیان کرده است، به کاوش در تمام عهد عتیق پرداخته و آیات حاوی تعبیر شاخه یا نهال را همان نماد اشاره شده دانسته و بر امام حسین علیهالسلام تطبیق داده است.