چکیده:
مصائب و رنج در سنت مسیحی، اصطلاحی است که به رنج باطنی، الم جسمی یا مصائب مسیح در هفتۀ آخر حیاتش و همچنین به کل آیین رستاخیز وی اطلاق میشود. Passion اولین اصطلاحی است که در قرن دوم در متون مسیحی بهطور دقیق برای شرح رنجها و مصائب مسیح بهکار رفته است. این واژه کاربردهای متعددی دارد و امروزه برای شرح روایت شهدای مسیحی نیز بهکار میرود. رنج یکی از چالشهای مهم نوع بشر است؛ و برای فرد مذهبی، رنج زبان گویای رابطۀ فرد با خداوند است. هرچه رنج عمیقتر باشد، ارتباط فرد با خدا نزدیکتر خواهد بود. این رابطه چنان قرین رنج است که بیرنجی بهمعنای غیرمذهبی بودن تلقی میشود. بدین ترتیب، اقتدای مومن مسیحی به عیسی مسیح از بنیادیترین اصول در آموزۀ رنج مسیحی است. بهنظر میرسد که یکی از عوامل نجات و رستگاری در این سنت دینی، تمرکز، تامل و تاسی بر رنج عیسی مسیح است. در این جستار سعی شده است تا مقولۀ رنج و مصائب عیسی مسیح در مسیحیت بررسی شود.
Suffering in the Christian tradition is a term that refers to the esoteric suffering or physical pain of the Christ in the last week of his life, as well as to the whole rite of his resurrection. Passion is the first term used in the second century Christian texts to accurately describe the sufferings of Christ. The term has many uses and is also used today to describe the account of Christian martyrs. Suffering is one of the most important challenges for human beings. For a religious person, it indicates the relationship of the person with God. The deeper the suffering, the closer one's relationship with God. This relationship is causes so much pain that not suffering any pain is considered secularity. Thus, the Christian’s belief in Jesus Christ is one of the most fundamental principles in the doctrine of Christian suffering. It seems that one of the factors of salvation in this religious tradition is concentration, reflection and adherence to the suffering of Jesus Christ. In this article, an attempt has been made to examine the issue of the passions of Jesus Christ in Christianity.
خلاصه ماشینی:
در این جستار سعی شده است تا مقولۀ رنج و مصائب عیسی مسیح علیهالسلام در مسیحیت بررسی شود.
این واژه همچنین برای اشاره به رنج و مرگ مسیح بهکار برده شده است (دبليو.
رنج در سنت مسیحی اصطلاحی است که به رنج باطنی، الم جسمی یا مصائب مسیح در هفتۀ آخر حیاتش (از شام آخر تا مصلوب شدن) و همچنین به کل آيین رستاخیز وی اطلاق میشود (دان، 2003، ج10، ص924؛ کراس، 1997، ص1128).
حکایت رنج (متی 26: 3-5، 48، 67؛ 27؛ مرقس 8: 31؛ 14: 1، 43-47؛ 15: 18-20؛ لوقا17: 25؛ 22: 2-5، 52، 63-65؛ 23: 8-12؛ یوحنا 18: 3، 19، 22-37، 63-67؛ عبرانیان 9: 26) عیسی مسیح، با داخل شدن وی در اورشلیم یعنی در یکشنبۀ نخلریزان یا عید فصح آغاز میشود و شامل مراحل ذيل است: پاکسازی معبد، شام آخر، شستن پاهای شاگردان، سکرات موت یا رنج در جتسیمانی، تسلیم کردنش توسط یهودای اسخریوطی، آزمایش مسیح قبل از اعمال قدرت یهود و روم بر وی (مرقس 12: 13-17)، دستگیری مسیح توسط رومیان (متی 26: 3ـ5، 48، 67؛ مرقس 14: 43-52؛ لوقا 22: 47؛ یوحنا 18: 1-11)، تازیانه زدن بر وی (مرقس 15: 19)، گذاشتن تاج خار بر سرش (مرقس 15: 17)، آب دهان انداختن بر وی (مرقس 15: 19)، حمل صلیب و بردنش به جلجتا (متی 27: 32-34؛ مرقس 15: 21-24؛ یوحنا 19: 17)، درد و رنج فراوان (لوقا 17: 25)، استهزا نمودن وي (لوقا 22: 63؛ 23: 36)، تقسیم لباس (لوقا 23: 34)، نیزه زدن (یوحنا 19: 34)، مصلوب کردن همراه با دو دزد (مرقس 15: 27)، درحالیکه او قدوس بود (ويلکينسون، 2004، ص193؛ د.