چکیده:
اسلام صفاء و صمیمت بین تمام ملل را مفید و تفرقه و عداوت بین آنها را مضر می داند، هدف از
طرح این مسئله نگاهی اجمالی به رویکرد منبع حقوق بین الملل عمومی از دیدگاه اسلام است در
مرحله اول توصیف و تبیین این حقیقت است که اصل اولیه در روابط بین ملل از منظر اسلام
همزیستی مسالمت آمیز بین جوامع است، مگر مواردی که طرف مقابل به هیچ تعهدی پایبند
نباشد و تکبر بورزد، مبنای استدلال در این نوشتار توصیه های ظواهر آیات قرآن است و در مرحله
دوم با استناد به توصه های قرآنی حد اقل بتواند زمینه گسترش عدالت، احسان، انصاف، خوش-
خلقی، رحم، مروت، محبت و همچنین موجب کاهش عداوت، تفرقه، ظلم، بیانصافی، کینه توزی،
تعصبات کاذب قومی و مذهبی در روابط بین مذاهب و ملل اسلامی گردد.
خلاصه ماشینی:
پنج ـ روابط بين الملل بر اساس رضايت خدا، پيامبر و مؤمنين قرآن رابطه بر اساس همزيستي مسالمت آميز با ملل ديگر را به شرطي مي داند که ارتباط با آنها هم مورد رضاي خدا باشد هم مورد رضاي پيغمبر و هم مورد رضاي مؤمنين باشد يعني دولت و ملل بيگانه اي است که بر اساس احترام متقابل کار ميکند خيانتي در کارش نيست عليه انسان تلاش و کوششي نکردند و نميکنند و مرموز و مزدور هم نيستند، اين گونه از روابط را خدا امضا کرده است در سوره Թ «ممتحنه » فرمود کفاري که کاري با شما نداشته و ندارند، خدا نميگويد با اينها رابطه برقرار نکنيد ﴿لاَ ينْهَاکُمُ الَّلهُ عَنِ اَّلذِينََ لمُْ يقَاتِلُوکُمْ فِي الدِّينِ وََلمْ ُيخْرِجُوکُم ﴾ پس اگر کسي خواست رابطه برقرار کند بايد طوري باشد که هم موافق احکام اسلام باشد يعني هم حق الله و هم حق رسول و همچنين حقوق مردم نيز رعايت شود «وََلمَْ يتَّخِذُوا مِن دُونِ اللّهِ وَلاَ رَسُوِلهِ وَلاَ المُؤْمِنِين َ» تکرار لا اين حرف نفي براي آن است که تأکيد شود مجموع در اينجا مراد است نه جميع ، مثل تکرار «لا» در سوره «نور» هم «لاَّ شَرْقِيِّۀٍ وَلاَ غَرِْبيَّۀٍ» مجموع مراد است (جوادي آملي، تفسير تسنيم ، سوره توبه ، جلسه ١٨).