چکیده:
هدف این پژوهش، تعیین تاثیر آموزش خوش بینی بر میزان افسردگی و رضایت از زندگی زنان در آستانه طلاق شهرستان قم است. روش پژوهش نیمه تجربی از نوع پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل بود. جهت اجرای پژوهش، 30 نفر از زنان در آستانه طلاق در دو گروه آزمایش (15 نفر) و کنترل (15 نفر) به طور تصادفی جایگزین شدند. متغیر مستقل خوش بینی بود که در 14 جلسه بر روی گروه آزمایش انجام شد و در گروه گواه هیچ مداخله ای انجام نشد. ابزار پژوهش مقیاس افسردگی بک ((BDI-II و مقیاس رضایت از زندگی داینر (SWLS) بود. برای تحلیل داده ها از تحلیل کواریانس استفاده شد. یافته های پژوهش نشان داد که خوش بینی در کاهش افسردگی زنان و افزایش رضایت از زندگی آنان موثر بوده است که با یافته های پژوهش های قبلی همسو است. یافته ها اطلاعات مفیدی را برای پژوهشگران، مشاوران و روان درمانگران در مورد اثربخشی خوش بینی فراهم نماید.
الهدف من هذه الدراسه هو تحدید مدی فاعلیه تعلیم التفاول فی علاج اکتياب النساء الموشکات علی الطلاق
وکذلک فی نسبه ارتیاحهن من الحیاه فی مدینه قم . المنهج الذی تم اختیاره من اجل الدراسه هو منهج شبه
تجریبی من نوع الاختبار القبلی-البعدی مع المجموعه الضابطه حیث تم اختیار 30 امراه وتم تقسیمهن الی
مجموعتین متساویتین احداهما تجربیه واخری ضابطه ثم تم استبدال اعضاءهما بعضهم مع بعض بشکل
عشوايی. کان المتغیر المستقل الذی تم استخدامه علی مدی 14 جلسه اختبارا اجری علی المجموعه التجریبیه
وهو التفاول فی حین لم یتم القیام بای تدخل فی المجموعه الشاهده.اما اداوات البحث فهی مقیاس بک
للاکتياب (BDI-II) ومقیاس دینر للرضی عن الحیاه (SWLS) .ولتحلیل البیانات تم استخدام تحلیل التباین
المشترک.النتايج التی تمخضت عن الدراسه هی ان التفاءل یوثر فی تخفیض الاکتياب لدی المراه کما انه یرفع
من مستوی رضاها عن الحیاه وقد کانت هذه النتايج متوافقه مع نتايج الدراسات السابقه وقد افادت الباحثین ،
والخبراء التربویین ، والاطباء النفسیین بما فیها من معطیات جدیده.
The present research aims at determining the effect of teaching optimism on the level of depression and life satisfaction in women on the verge of divorce in Qom. The research method was semi-empirical with pretest and posttest using a control group. To do the research, 30 women on the verge of divorce were randomly put in two groups (15 in control group and 15 in experiment group). The independent variable was optimism which was presented to the experiment group during 14 sessions. No manipulation was done in the control group. The research devices were Becks depression scale (BDI-II) and Dieners Life Satisfaction scale (SWLS). To analyze the data, analysis of covariance (ANCOVA) was used. The findings showed that optimism is effective in reducing womens depression and increasing their life satisfaction. This was in line with the findings of previous researches. The findings prepare useful information on the effectiveness of optimism for researchers, consultants and psychotherapists.
خلاصه ماشینی:
اثربخشي آموزش خوش بيني بر ميزان افسردگي و رضايت از زندگي زنان در آستانۀ طلاق The Effectiveness of Teaching Optimism in the Level of Depression and Life Satisfaction in Women on the Verge of Divorce ميرمجيد سعيدي / دانشجوي دکتري فلسفه تعليم و تربيت اسلامي، دانشگاه آزاد اسلامي واحد علوم تحقيقات تهران محمود گلزاري / دانشيار روان شناسي، دانشگاه علامه طباطبائي ر احمد برجعلي / دانشيار روان شناسي، دانشگاه علامه طباطبائي ر آتوسا صادق پور / دانشجوي دکتري روان شناسي، دانشگاه آزاد اسلامي واحد علوم تحقيقات تهران Mir Majid Sa’idi / PhD Student in Philosophy of Islamic Education and Training, SRBIAU.
بر اضطراب و افسردگي دانشجويان روان شناسي دانشگاه آزاد اسلامي واحد بيرجنـد»، بـه ايـن نتـايج دست يافتند که آموزش هاي خوش بيني ، کمک مؤثري بر کاهش اضـطراب و افسـردگي دانشـجويان داشته ، ولي ميانگين نمره بدبيني بعد از مداخله ، در گروه مورد از نظر آماري معنادار نبوده است ؛ ازاين رو، مي توان از اين برنامه آموزشي ، در مراکز مشاوره دانشجويي براي کاهش اضطراب و افسردگي استفاده نمود.
در اين پژوهش ، تلاش بر آن است تا به زناني که در شرايط حساس زندگي و در آستانه طلاق و فروپاشي زندگي قرار گرفته اند، آمـوزش خوش بيني به عنوان مداخله مثبت نگر، براي کاهش افسردگي و افزايش رضايت از زندگي داده شـود.
از اهداف ديگر اين پژوهش ، اثربخشي آموزش خوش بيني بر ميزان رضايت از زندگي زنان در آستانه طلاق شهرستان قم بود.