چکیده:
تاکید بر فراگیر شدن آموزش در برنامههای توسعه کشور و افزایش تقاضا برای آموزش عالی در دهه 1380، نیاز کشور به توسعه مراکز آموزش عالی را ضروری میساخت. توسعه بیسابقه مراکز آموزش عالی در نیمه دهه 1380 به گونهای بود که در سال 1387، تمام شهرستانهای کشور حداقل یک مرکز آموزش عالی داشتند. در واقع، در کوچکترین شهرستانهای ایران نیز مراکز آموزش عالی تاسیس شد تا مشکل رفت و آمد برای ساکنان شهرهای کوچک را حل کرده و از سوی دیگر نیز با گسترش و تاسیس مراکز آموزش عالی در شهرهای بزرگتر، میزان پذیرش در دانشگاه و دسترسی افراد به مراکز آموزش عالی را افزایش دهد. در کنار این اقدامات، دسترسی کمتر به مراکز آموزش عالی در نزدیکی محل سکونت، عموما زنان را بیشتر از مردان تحت تاثیر قرار میدهد. در این پژوهش، اثر افزایش مراکز آموزش عالی روی سالهای تحصیل و احتمال دانشگاه رفتن مردان و زنان بررسی میشود. با ترکیب دادههای موسسات آموزش عالی طی بازه ۱۳۷۸ تا ۱۳۹۵، با پیامدهای تحصیلی افراد ۱۸ تا ۳۵ ساله در دادههای سرشماری نفوس و مسکن ۱۳۹۵، رگرسیون با اثرات ثابت شهرستان و سن، تخمین زده میشود. نتایج نشان میدهد که سالهای تحصیل برای افرادی که دسترسی بهتری در این دوره به مراکز آموزش عالی پیدا کردهاند، به طور معنیداری تغییر نکرده است؛ امّا زنان نسبت به مردان از افزایش مراکز آموزش عالی، بیشتر منتفع شدهاند.
Universal access to higher education and radical increase in demand for higher education in 2000s necessitated the expansion of higher education institutions. The rise in the number of such institutions was unprecedented. In fact, all districts of Iran had a higher education institution by 2008. Even very small districts received a private or public higher education institution to reduce transportation costs and expand access to higher education. This enhanced access has a more disproportionate effect on women compared to men. In this paper we combine data on higher education institutions between 1999 and 2016 with educational outcomes of individuals aged between 18 to 35 years old in the population census 2016 to estimate the impact of access to higher education on educational attainment and educational gender gap. Using district and age fixed effects, we do not find a significant effect on overall education of individuals. However, women received a significantly larger benefit from the expansion of higher education institutions.
خلاصه ماشینی:
در این پژوهش ، اثر افزایش مراکز آموزش عالی روی سال های تحصیل و احتمال دانشگاه رفتن مردان و زنان بررسی میشود.
نتایج نشان میدهد که سال های تحصیل برای افرادی که دسترسی بهتری در این دوره به مراکز آموزش عالی پیدا کرده اند، به طور معنیداری تغییر نکرده است ؛ اما زنان نسبت به مردان از افزایش مراکز آموزش عالی، بیشتر منتفع شده اند.
نتایج ، حاکی از آن بود فصلنامه که افزایش دانشگاه ها، ثبت نام در دانشگاه را افزایش داده که این افزایش ، بیش از همه ، روی افراد دارای توانایی متوسط و پیشینه خانوادگی ضعیف تر، مؤثر بوده که میتواند بیانگر آن باشد که کاهش هزینه های اشخاص روی تصمیم گیری آنها برای سرمایه گذاری در آموزش عالی، تأثیر داشته است .
(2) ݑگ ݔߛگ ݈݅ܽݒܽ݅݊ݑߚگ ٤٠٥٠ܿݎǤ݁ߙگ ߣگ ߙگܻ برای تخمین اثر دسترسی به مراکز آموزش عالی روی تفاوت در سال های تحصیل و نیز تفاوت در احتمال رفتن به دانشگاه بین زنان و مردان نیز از تصریح های زیر استفاده میکنیم : گ ݎ٢ߚگ ݈݅ܽݒܽ݅݊ݑ١ߚگ ߣگ ߙگܻ (3) ݑگ ݔߛگ ݎ݁݀݊݁݃ن ݈݅ܽݒܽ݊ݑ٣ߚ گ ݈݅ܽݒܽ݅݊ݑ١ߚگ گ ٤٠٥٠ܿݎǤ݁ߙگ ߣگ ߙگܻ (4) ݑگ ݔߛگ ݎ݁݀݊݁݃ن ݈݅ܽݒܽ݊ݑ٣ߚگ ݎ٢ߚ که در آن ، متغیر ݎ݁݀݊݁݃ن ݈݅ܽݒܽ݅݊ݑ حاصل ضرب «دسترسی به دانشگاه در سن ١٨ سالگی» و «جنسیت » است و ضریب آن ، نشان میدهد که دسترسی به دانشگاه در سن ١٨ سالگی، چه تأثیری روی متغیرهای تحصیلی زنان نسبت به مردان دارد.
ستون (١)، نتایج بدون اثرات ثابت شهرستان و سن را تخمین میزند که نشان میدهد، دسترسی به دانشگاه در سن ١٨ سالگی باعث افزایش ١,٢٦١ واحدی در سال های تحصیل شده که این ضریب در سطح یک درصد نیز معنادار است .